Olas a tod@s:
Algún de vos podería pensar polo título que a chegada do Nadal fixo acender en min as chamas da relixiosidade cristiá, nada máis lonxe da realidade. O conto bíblico ao que vou facer referencia é a transición e a constitución española.
Durante a pasada semana moitos foron os debates, tertulias e programas adicados nos medios ao aniversario da constitución e á transición. Eu vin uns cantos na tele e cheguei á conclusión de que a transición tal e como a contan é en realidade un conto da Biblia: a historia de Moisés. Vexamos.
Todos coñecemos como Moisés foi rescatado dun río pola familia do faraón. Máis tarde renunciou á realeza exipcia ao sentir o chamado do deus dos xudeus e voltou a Exipto para liberar aos xudeus e levalos á terra prometida. Pero non só fixo iso, tamén recolleu as táboas da lei que lle foron entregadas polo deus xudeu e deullas ao seu pobo. ( Se alguén ten dúbidas que se quede tranquilo que non falta moito para que poñan por enésima vez Os dez mandamentos na tv). ;)
Pois mira ti que para unha chea de tertualianos o asunto da constitución e da transición éche un conto idéntico. Pode sonar a cachondeo pero tentade recordar o que se soe escoitar do tema e mirade como foi a cousa.
Resulta que " el pueblo español vivía en la tiranía". Tras a morte do tirano un antigo membro dos privilexiados do réxime, J. Carlos, decide "sacar a su pueblo de la tiranía" e levalo á terra prometida ( nótese que Moisés foi máis bravo xa que non agardou a que morrera o faraón). Entón comeza a cousa esta da transición onde o noso protagonista realiza unha serie de "milagres": convertir aos republicanos en monárquicos ( case como aquelo de auga en viño), "unió a su pueblo" que estaba desunido presupoñemos, trouxo a paz social e toda unha serie de
dádivas ( "prosperidad, confianza en el futuro, bienestar..."). Pero non acaba aquí a cousa, recolleu duns "sabios de coñecemento e intelixencia divina" as taboas da lei, perdón, a Constitución e deunola a todos nós para que vivísemos como corresponde aos "elixidos". Non contento con iso tamén nos protexeu das tropas do faraón ( lease 23-F) aos que grazas ao seu poder divino derrotou ( tamén tivo máis mérito aquí Moisés, que abreu as augas e fodeu aos exipcios de vez) e conduciu a todos os españois á terra prometida chea de paz e felicidade.
Pode sonar a cachondeo pero isto é máis ou menos o que diversos xornalistas e académicos dixeron o pasado fin de semana: A constitución non se pode cambiar xa que nós, os simples mortais, non podemos comparar os nosos coñecementos cos designios dos sabios guiados pola Providencia., a figura principal da transición foi J.Carlos que nos conduciu á democracia e toda outra serie de contos.... . Todo isto se escoitou en tertulias e programas varios. Non se oiu falar nada da xente que loitou pola democracia, de cambio social, de cambio económico ou de transformación das estructuras. A sociedade non tivo ningún protagonismo pois o gran protagonista foi o Rei, o noso Moisés.
Non me sorprende moito isto xa que grande parte da historiografía española ( e máis a que pode ser considerada oficial) gosta moito destes discursos históricos típicos da historiografía anterior ao século XX, dos grandes persoeiros,das batallas e dos feitos puntuais. A cousa é ainda peor xa que, ademais, é totalmente impermeable ao pensamento crítico. ¿ Canta xente non cre que a transición foi unha caste de Idade de Ouro onde todo foi perfecto e que a partir de aí " todo fue a peor, se acabó el consenso y los grandes líderes"?. Moitísima xente cre este discurso oficial. Todos tenden a esquecer que a transición foi un proceso que, ao ser dirixido por notorios membros do poder franquista, acabou coas aspiracións de aqueles que si loitaran pola democracia cando o "bicho" non morrera. Este é un discurso tan caduco e tan falso que ningún historiador de prestixio non español o apoia. É un discurso mítico, no que un héroe lidera aos seus a un futuro de dons e riquezas como se estívesemos nos tempos de Heródoto e non no século XXI. É un discurso no que unha creación humana e froito dunha serie de condicionantes, a Constitución, se transforma nunha especie de texto sagrado que hai que reverenciar e que non se pode cambiar xa que foi escrito polos "xigantes do pasado dourado".
Todo isto non me parece raro escoitando as opinións simplistas e míticas dos procesos históricos que teñen os tertulianos e moitos xornalistas. Pero, iso si, quero deixar unha proposta; se imos seguir vivindo nun mundo mítico e fabuloso, aceptémolo e actuemos en consecuencia: eu propoño que á Constitución se lle construa un paso deses de semana santa ( rollo arca da alianza de Indiana Jones) e que se saque en procesión cada decembro para que a poidamos adorar; así mesmo tamén propoño nomear santo ao Rei construir estatuas del e templos adicados á súa persoa para poder rendirlle culto en plan emperador romano e ademais adicar un día ao ano a súa adoración pola nosa parte, sus súdbitos y fieles. Obviamente cando morra haberá que mudar a Santísima Trinidade en Santísimo Cuarteto para poder rezarlle ao Pai, ao Fillo, ao Espírito Santo e a J.Carlos I nuestro salvador. Amén
Sem comentários:
Enviar um comentário