sábado, 28 de junho de 2008

,,,E agora as tiritas


Olas a tod@s:

Polo que parece o tetragoberno acaba de salvar unha pelota de partido ao pechar a recente crise interna. Á espera dunha asemblea de EU que parece non vai ser un camiño de rosas, o pacto de goberno continúa con vida, ¿ polo de agora?. As discusións están agora en se a crise se pechou en falso ou non, e nos danos que pudería ter producido.

O concelleiro de EU, Xan Lamelas, ve recortadas as súas competencias seriamente, se ben parece que de maneira temporal. Eu creo que foi esta formación a que sufriu os danos máis importantes na crise. Segundo o vexo eu, o acordo ao que chegaron os membros do goberno non dista demasiado do tomado polo PSdG, BNG e PG a mediados de semana. Se aos feitos atendemos o concelleiro de persoal perde a xestión do persoal en todas as áreas, e esta xestión pasa a recaer nas mans do concelleiro correspondente. EU puxera como conditio sine qua non o mantemento da área de persoal e, polo que parece, só mantén esta área de forma nominal cando menos temporalmente. Logo a cuestión é: ¿ por que aceptou EU un pacto que, en esencia, non difiere demasiado do que xa tomaran os outros tres e non lle parecera ben?. Barallo dúas respostas ou posibilidades.

A primeira parte da base de que en EU son conscientes da súa deficiente xestión da área de persoal e polo tanto prefiren non arriscarse cunha ruptura do pacto de goberno. Baseome nesta resposta na aceptación tácita dunha mala xestión que fixo EU nos dous comunicados desta semana. Tamén o fago en que na famosa reunión para zanxar a crise púxose enriba da mesa a necesidade de proporcionar personal de apoio para que Xan Lamelas puidese realizar de forma correcta as súas tarefas. Isto indica claramente que Xan non parece ser capaz, polo menos polo de agora, de realizar as tarefas que conleva o seu cargo. Non vou entrar a valorar agora se é unha cuestión de falta de tempo, medios ou capacidade porque sería demasiado longo, escollan vostedes.

A segunda posibilidade está directamente relacionada coa primeira e baséase no custo político dunha ruptura do pacto. Creo que en EU apostaron demasiado alto antes da negociación pero sen ter os arreos necesarios para despois cumprir as súas ameazas. Din os expertos negociadores en que unha das claves do éxito negociador está en ameazar só con aquelo que despois se pode cumplir. O custe político da ruptura do goberno é probablemente alto para todos os implicados, pero sobre todo para a forza que sexa percibida como causante da ruptura, e digo percibida e non causante porque hai moitos exemplos de rupturas de pactos no que o custe non repercute no causante real senón no "percibido" como causante ( o caso paradigmático probablemente é o caso de Vigo co PSdG e o BNG). EU pideu nos medios algo que sabían non lles ían dar e ameazando con algo que tampouco querían ou podían facer, a ruptura do pacto. A causa disto a súa posición negociadora de inicio era, cando menos, precaria e víronse na disxuntiva de romper ou tragar con algo que en principio non aceptaban, ou sexa, dar marcha atrás. Ante o que podería ser un altísimo custe político para a formación no caso da ruptura, escolleron "tragar" coa proposta dos demais grupos.

A outra cuestión fundamental é como vai afectar isto no futuro ao pacto de goberno. Dixen antes que a gran perdedora fora EU pero non é certo de todo. O gran perdedor foi o tetragoberno en pleno. O goberno perdeu credibilidade e , por riba de todo, confianza por parte dos veciños. A confianza da cidadanía nun goberno é para moitos analistas políticos o dato fundamental na valoración política e parece que o tetragoberno acaba de recibir un forte impacto nesa área. O partido que sufriu menos daños foi o PG que conseguiu manterse ao marxe publicamente na crise. O BNG sufriu danos pero parece que menos importantes do que se podería prever, xa que o acordo final reflexa gran parte das súas peticións. O alcalde puido sair moi perxudicado pois amosou certa incapacidade de xestión da crise, dúbidas e pouco poder real para pórlle fin. Outra lectura pode ser que saiu reforzado ao encarnar o consenso, pero non parece moi probable. Non o parece porque todos os analistas electorais poñen, por riba da capacidade de consenso, a impresión de forza e o liderazgo como dous dos rasgos máis valorados pola cidadanía cando de postos de poder político se fala.

Está por ver se esta crise afortala o goberno ou, polo contrario, o debilita. Parece máis probable a segunda opción. Cando vos falaba de riscos de implosión citaba como dato importante as sensacións de " ser os perxudicados en todo" entre algunhas militancias. Pois ben, parece que esta sensación se vai facer máis forte nas militancias do BNG e, sobre todo, na de EU. Isto contribuirá a futuros roces nos que poderemos ver se, en realidade, isto foi solución ou, como a min me parece, foron só tiritas e parches.

segunda-feira, 23 de junho de 2008

E fixo crack


Olas a tod@s:

É a noticia meca da semana e , probablemente, tamén será noticia durante algún tempo máis: o tetragoberno fixo crack.

Hai algúns meses escribía que me parecía que o goberno corría serio risco de implosionar, isto é, de estourar desde dentro polas tensións que comezaban a agromar entre os grupos que o conforman e a militancia e simpatizantes deses partidos. A verdade é que non pensaba que o proceso se acelerase e a ruptura ameazase tan pronto. Desde o comezo moita xente considerábamos que ía resultar complicado tanta cohabitacion, se ben é certo que esta cohabitación pareceu posible e tranquila durante certo tempo sorprendendonos a máis de un.

O detonante desta crise está no conflicto entre o BNG e EU pola xestión de persoal adscrito a área de cultura municipal. Como sempre que ocorren estas cousas as versións son moitas e variadas, as respostas duras e as mensaxes contradictorias. Isto é normal que ocorra xa que ningún grupo quere ser considerado "culpable" da ruptura do goberno polas consecuencias que pode traer e, obviamente, porque os puntos de vista son moi diferentes. Como esto é o normal propóñovos obviar os "dígo-díxome" e analisar exclusivamente os feitos.

A cousa comezou coa imposibilidade de abrir a Casa de Cultura e a Biblioteca de San Vicente pola falta de persoal debida á mala planificación por parte do Concello. Fíxose a cousa máis pública por ser a semana pasada a selectividade, logo, pola imposibilidade dos estudantes de acceder a estes lugares de estudo. O asunto non rematou aí pois o concelleiro de Cultura achacou publicamente ao de Persoal unha mala xestión do persoal que tamén impedía o bo funcionamento doutras instalacións culturais municipais. Segundo o concelleiro de Cultura todos estes problemas xa foran plantexados no goberno máis unha vez sen que se tivesen tomado as medidas oportunas. Despois de comezar a liorta na prensa PSdG, BNG e PG acordan retirarlle as competencias de persoal ao edil de EU facendo uso dunha clausula do pacto que obriga a cumprir as decisións tomadas por tres dos catro grupos. A cousa non podía rematar aí e EU, nun comunicado de prensa e en declaracións do seu edil, contesta que non ten noticias de que se lle retirasen as competencias e , que no caso de que llas retiren, abandoará o goberno. Ademais esixe ao alcalde que poña orde e acusa ao BNG de buscar a saida de EU do goberno na busca de réditos electorais.

Estes son os feitos ata o de agora e aí vai a miña opinión. A xestión do persoal municipal deixa moito que desexar desde hai moitos anos pero o certo é, que se se promete cambio, o obxectivo é ese: mudar as cousas. Trás unha atenta lectura dos comunicados observo con sorpresa que EU e o seu concelleiro non desminten as acusacións de erros e eivas na xestión do persoal e, polo tanto, a responsabilidade do problema co persoal de cultura. Tanto é así que incluso piden axuda ante a dificultade da tarefa: "se un compañeiro de goberno ten dificultades, o normal sería botarlle unha man, pero non ao pescozo, e axudar sen montar broncase faltar ao respeito" . Esta é para min a clave do asunto. Parece claro logo que se admiten cando menos erros na xestión do persoal por parte do concelleiro do ramo. Home, digo eu que os de EU non pensaran en serio que outro partido, neste caso o Bloque, vai cargar coas culpas facendo ao tempo de paraugas porque o seu edil teña "dificultades" para realizar ben as tarefas que lle corresponden. Sorprende tamén a alusión á complicación da área de persoal para ser levada por un concelleiro sen dedicación exclusiva. A ver, EU quixo a área de persoal e digo eu que o farían sabendo a complicación que conlevaba. Outra cousa son as alusións a que o asunto non se debeu ter tratado na prensa senón nas reunións do goberno. Niso si podo estar dacordo pero convén aclarar se algún dos temas de persoal non se tratou antes con nula resposta por parte do goberno. Eu non sei se é así ou non polo que non podo opinar sobre se o tema debeu saltar á prensa ou non.

En resume, en EU terán que comprender que o seu edil está aí con responsabilidades nunha área. Se non desempeña esas tarefas polo motivo que sexa dunha forma correcta non poden esperar que os demais carguen coa responsabilidade por "compañerismo". Estamos falando de cousas serias, dos servizos que o Concello ten que proporcionar aos cidadáns, e tenos que proporcionar dunha maneira correcta. Se non é así o responsable, pois, terá que facer o que facemos todos diariamente no traballo ou en calquera outro ámbito, asumir as súas culpas e a súa responsabilidade. Cando, na vida política, un non se sinte capaz de realizar unha tarefa que el mesmo escolleu as opcións son mudar de tarefas ou irse para casa. Pode parecer duro pero creo que os veciños demandan dun goberno que goberne non que sexan bos compañeiros.

quarta-feira, 18 de junho de 2008

Xa está aquí Firefox 3!


Olas a tod@s.

Hoxe quero informarvos de que xa está aquí a nova versión de Firefox. Probablemente moitos de vos xa sabedes de que navegador vos estou falando pero moitos outros non.

Firefox é o segundo navegador máis empregado polos usuarios de todo o mundo, en Europa aproximadamente o 30% dos internautas empregan Firefox.

Pero, ¿ por que empregar Firefox en vez de Internet Explorer?. Aquí as opinións son moitas e variadas segundo preferencias persoais e o perfil dun usuario. Para min hai tres razóns fundamentais: é software libre, é máis seguro e ademais de ser fácil de empregar conta cun numero abraiante de posibilidades de personalización mediante centos de complementos e extensións. Pero vaiamos máis polo miudo.

Firefox é software libre e gratuito, miles de usuarios comprometidos melloran día a día o producto e manteñen actualizadas as proteccións antifraude por exemplo. Como a maioría dos programas de software libre está ao voso dispor unha versión en galego (neste caso elaborada por MANCOMÚN). A razón de salientar que sexa libre ten que ver coa filosofía que imbúe o software libre da que xa falei algunha outra vez e da que podedes atopar información en calquera lugar da rede.

Firefox é un navegador moi seguro, para min moito máis seguro que o Internet Explorer como tiven ocasión de comprobar por desgraza máis dunha vez. Nesta nova versión con só premer un botón xa podemos ver se determinada páxina emprega unha conexión cifrada e se ten información de identidade, para ser máis claro se determinada páxina non se está facendo pasar por un banco, por exemplo, sen selo;o tan célebre phishing. A lista de lugares perigosos actualízase 48 veces ao día por xente de todo o mundo. Se chegas a un sitio atacante por erro, un cartel vermello avisarate do perigo que estás correndo. Outra característica de seguridade é que premendo o boton de "limpar información privada" toda a túa información de navegación se borrará do sistema. Estas son algunhas das características pero ten moitas máis como xestor de contrasinales,control de contido... .

Pero claro moita xente pode ter medo de tanta característica e dirá "debe ser complicado de usar", pero nada máis lonxe da realidade. O seu deseño é moito máis intuitivo que o de outros navegadores e pese a todas as características é moi sinxelo de usar. Pero non só iso senón que debido ás posibilidades de personalización, ademais de ser sinxelo pode facer moito máis sinxelas moitas das túas tarefas na rede. Esta é para min a grande ventaxa de Firefox, a personalización. Parte dunha premisa obvia: non todos somos iguais nin navegamos igual, polo tanto ¿por que non ter un navegador adaptado ás miñas necesidades?. Na páxina da Fundación Mozilla temos centos de complementos para personalizar Firefox segundo os nosos gustos e necesidades. Só temos que pinchar no complemento que queremos e este xa se baixa e se instala. Eu por exemplo adoito navegar mentres escoito música polo que teño un complemento que me permite manexar o reproductor de música desde o navegador e ademais proporciona información, letras e videos sobre o grupo. Outra extensión moi común é unha que permite descargar videos de youtube ou paxinas similares ao noso ordenador. A xente que precisa diccionarios de algún idioma ten centos onde escoller. Temos tamén o complemento "firefox fala galego" que nos permite a traducción automática do texto seleccionado do español ao galego. Pero hai moitos máis que van desde cambiar a apariencia do noso firefox ata ferramentas de construcción de web, pasando por outros que nos din o tempo que fai ou se alguén escribeu algon novo no noso blog favorito.

Por todo isto recoméndovos a todos que empreguedes a nova versión de Firefox e vaiades descubrindo porqué xa o usa tanta xente e porqué estamos tan encantados de telo. Neste enlace tedes o firefox e un pequeno video coas súas características: FIREFOX 3

sexta-feira, 13 de junho de 2008

U-la Europa Social? Século XXI rumbo ao XIX


Olas a tod@s:

Nesta semana o protagonismo mediático recaeu sobre os paros patronais de transportistas e armadores que protestan pola subida dos prezos de carburantes. Este tema coprotagoniza todos os debates, medios e tertulias xunto coas posibilidades de España na Eurocopa. Eu quero falar doutro tema, do que se falou algo menos e que, a verdade sexa dita, me preocupa algo máis: as famosas 65 horas da UE.

A reunión de ministros de traballo da UE decidiu aprobar a posibilidade aumentar o límite semanal de horas de traballo ate 65 , iso si, sempre que haxa acordo entre traballador e empresario. ¡E quedaron tan panchos!. Resulta que esa Europa "de lo social y de la democracia" era o que xa moitos sospeitabamos, un conto; pero non un conto de fadas e ananiños como nos querían vender senón un conto máis ben de orcos, trolls e demais bestas de lenda asociadas co mal.

No artigo que vos achegaba a semana pasada, E. Hobsbawm falaba diso denominado polos europeistas neoliberais como "deficit democrático"; ou sexa da nula lexitimidade democrática de moitas institucións europeas e, por extensión, da UE no seu conxunto. O parlamento europeu ten unha representatividade cando menos discutible se temos en conta a ínfima participación electoral nas súas eleccións. Ademais a maioría da xente nin sabe como funciona, cales son os seus poderes, etc . Despois están as cousas estas de reunións de membros dos diferentes gobernos onde aproban de todo sen que nos enteremos a metade das veces e sen consultarnos a outra metade. Algún podera dicir: " home ainda fixeron referendums para o da constitución europea". Certo é pero examinemos aquel proceso constitucional.

A iniciativa parteu das reunións dos xefes de goberno que crearon unha comisión para a creación dun "tratado constitucional". Isto pode parecer normal, pero nada máis lonxe da realidade xa que se trata da primeira constitución que eu coñezo que parte de xefes de goberno e non dunha asemblea lexislativa constituinte. Para entendernos, como se en España fixeran unha nova constitución ZP e catro ministros e a sometesen a referendum, unha risa.

Pero non acaba aí o conto xa que despois decidiron deixar á libre elección dos gobernos se esta se sometía a referendum ou se aprobaba no parlamento ( caso dalgún país do Leste). Non che vin eu constitución que non fose a referendum. Pero ainda hai máis, resulta que en Francia e Holanda gaña o non á constitución, e que no Reino Unido e nalgún sitio máis parece que tamén vai gañar. Entón que pasa? Que a UE vendo que aquilo non o quere a cidadanía decide retirar o texto antes de que saia derrotado nalgún estado máis. Seguindo a lóxica democrática aí debería rematar todo pero resulta que non, os xefes de goberno reúnense en Lisboa e deciden elaborar un tratado cortando e pegando trozos da falecida constitución e aprobalo. Entón para que nos preguntaron? Se dicimos que si non hai fallo pero si dicimos que non, collen as partes que lles sae de dentro e apróbanas igual. Un exemplo de democracia, si señor.

Pois ben a estas mentes pensantes de la "democracia europea y lo social" ocurriuselles agora aumentar o tope de horas que se poden traballar ata a semana ata 65 e disque o fan para que os traballadores poidamos "flexibilizar o noso tempo de traballo e estemos protexidos". Co de flexibilizalo deben querer dicir que poderemos escoller durmir ou mirar a tele nas horas que nos resten, e co da protección deben referirse á protección contra os raios ultravioletas pois máis dun corre serio risco de non poder ver o sol.

Pero tranquilos, a cousa éche optativa, só traballaran máis de 48 horas aqueles que decidan libremente facelo. JAJAJA. Esta medida xa existe no Reino Unido e un estudo recente amosa claramente que moitos traballadores son obrigados a traballar máis de 48 horas. Calquera de nós sabe o optativo que vai ser:
-empresario: Tes a opcion de traballar máis de 48 horas á semana, Pepe, pero recorda que eu teño a opción de botarte á rúa e contratar algún inmigrante que me traballe esas e máis.
-Pepe: Home sendo así vou optar por traballar máis.

E así che andamos no século XXI, aumentando o límite de horas que foi proposto e aprobado por primeira vez en 1919 na OIT. En vez de evolucionar, involucionamos. E non vaiamos facer moito ruido que xa anda máis dun ameazando con reformar a lexislación referento ao dereito á folga por se nos cabreamos e se nos dá por cortar rúas ou calquera cousa desas " propias de terroristas y bandidos". Viva la Europa de lo social, era "de lo social" en troques de social porque era "o social" o que se ía recurtar.

Mañá sabemos os resultados do referendum irlandés sobre o Tratado de Lisboa. Disque o non vai en cabeza. Pero tranquilos, máis dun cargo da UE xa dixo que se sae non haberá que repetir o referendum. Só lle faltou dicir "ata que eses irlandeses voten que si vai haber os referendums que fagan falta". Pode parecer unha broma, pero aos irlandeses xa lles fixeron votar o tratado anterior ata que saeu o si. Viva a democracia europea, esa na que a xente pode votar, pero, iso si, o que queiran eles.

quinta-feira, 5 de junho de 2008

Os perigos de exportar a democracia. Un artigo de Eric Hobsbawm


Olas a tod@s:

Gustaríame compartir convosco un interesante artigo de Eric Hobsbawm publicado hai uns anos en The Guardian. A traducción é miña asi pídovos que sexades indulxentes se topades algun que outro erro. Aí vai:

Ainda que no seu discurso inaugural de segundo mandato o Presidente Bush non mencionou demasiadas veces as verbas Iraq,Afganistán ou a Guerra contra o Terrorismo, el e os seus seguidores continúan comprometidos cun plan para reorganizar o mundo. As Guerras en Iraq e Afganistán son só unha parte dun suposto esforzo universal para crear unha orde mundial mediante a " expansión da democracia". Esta idea non é meramente quixotesca, é perigosa. Esta retórica implica que a democracia é aplicable nunha forma estandarizada ( á occidental) que pode ter éxito en calquera lugar, que pode remediar os dilemas transnacionais actuais, e que pode traer a paz, máis que sembrar o caos. Non pode.

A democracia é con razón popular. En 1647, os revolucionarios ingleses expandiron a poderosa idea de que " todo goberno está baseado no libre consentimento do pobo". Querían dicir votos para todo. Por suposto, o sufraxio universal non garantiza ningún resultado politico, e as eleccións non poden nen sequera asegurar a súa propia perpetuación ( diso da testimonio a República de Weimar). A democracia electoral tamén é improbable que produza beneficios que conveñan aos poderes hexemónicos ou imperiais. ( Se a guerra de Iraq tivese dependido do consentemento libremente expresado da "comunidade mundial", non tivese ocorrido). Pero estas incertidumes non diminuen a súa xustificada atracción.

Outros factores ademais da popularidade da democracia explican a perigosa creencia de que a súa propagación con exércitos pode ser factible na actualidade. A globalización suxire que os asuntos humanos están evolucionando seguindo un patrón universal. Se as estacións de servicio, os iPods, e os trebellos informáticos son os mesmos en todo o mundo, ¿ por que non o son as institucións políticas?. Este punto de vista infravalora a complexidade do mundo. A recaida no derramamento de sangue e na anarquía que tivo lugar claramente en gran parte do mundo tamén fixo a idea máis atractiva a idea de expandir unha nova orde. Os Balcáns parecen amosar que os lugares inestables requiren a intervención, militar se é precisa, de estados fortes e estables. En ausencia dunha organización internacional efectiva, algunhas persoas "humanitarias" están dispostas a apoiar unha nova orde mundial imposta polo poder estadounidense. Pero deberiamos ser suspicaces cando os poderes militares reclaman favorecer estados máis débiles ocupándoos.

Outro factor pode ser o máis importante: os Estados Unidos están preparados grazas á mestura xusta de megalomanía e mesianismo derivada das súas orixes revolucionarias. Os Estados Unidos de hoxe non teñen ningún competidor no plano tecnolóxico-militar, están convencidos da superioridade do seu sistema social, e , desde 1989, non se dan conta ( como todos os grandes imperios conquistadores anteriores) de que o seu poder ten límites. Como antes o presidente Wilson, os ideólogos de hoxe ven unha sociedade modelo lista xa nos EEUU: unha combinación de lei, liberdades civís, empresas privadas competitivas e eleccións disputadas regularmente con sufraxio universal. Todo isto subxace na idea de refacer o mundo á imaxe da súa "sociedade libre".

Esta idea están perigosamente preto do desastre. Ainda que a acción dun gran poder poida ter consecuencias política ou moralmente desexables, a identificación con ela é arriscada xa que a lóxica e os métodos da acción estatal non son os dereitos universais. Todos os estados estables poñen por diante os seus propios intereses. Se teñen o poder, e o fin é considerado o suficientemente importante, os estados xustifican as razóns de empregalo, particularmente cando cren que teñen a Deus da súa parte. Ambos, "bos e malvados" imperios produciron unha barbarización da nosa era, a que a " Guerra contra o terrorismo" está contribuindo.

Mentres se ameace coa integridade dos valores universais, a campaña para expandir a democracia non terá éxito. O século XX amosou como os estados non poden refacer o mundo dunha maneira simple nin abreviar as transformacións históricas. Non poden causar un cambio social efectivo simplesmente trasnferindo institucións ao outro lado das fronteiras. As condicións necesarias para un goberno democrático efectivo ou real son raras: a existencia dun estado que desfrute de lexitimidade, o consentimento e a habilidade para mediar nos conflictos entre os grupos domésticos. Sen estes consensos, non existe a soberanía popular e polo tanto tampouco a lexitimidade para maiorías aritméticas. Cando este consenso non existe, a democracia está en suspenso ( como foi o caso do Ulster), o estado divídese ( Checoslovaquia), ou a sociedade cae ata un estado de permanente guerra civil ( Sri Lanka). A " expansión da democracia" agravou conflictos étnicos e produciu a desintegración de estados en rexións multinacionais ou multicomunais despois de 1918 e 1989.

O esforzo para expandir unha democracia occidental estandarizada tamén sofre unha paradoxa fundamental. Unha gran parte da vida humana ocorre agora máis aló da influencia dos votantes ( nas entidades transnacionais públicas ou privadas non hai eleccións nin electores). E a democracia electoral non pode funcionar de forma real fora das unidades políticas tales como os estados-nación. Os estados poderosos están polo tanto intentando expandir un sistema que incluso eles atopan inadecuado para resolver os desafíos actuais.

Europa é a proba. Un corpo como a Unión Europea pode desenvolverse dentro dunha poderosa e efectiva estructura precisamente porque non hai outro electorado que un reducido número de gobernos membros. A UE podería ir a ningures sen o seu "deficit democrático", e non podería ter lexitimidade para o seu parlamento porque non hai " pobo Europeo". De maneira pouco sorpresiva os problemas agromaron tan pronto como a UE se moveu máis aló das negociacións entre gobernos e foi o suxeito de campañas democráticas nos estados membros.

O esforzo para expandir a democracia é tamén perigoso de maneira máis indirecta: Transportar a aqueles que non disfrutan desta forma de goberno a ilusión de que os gobernos que a levan si fan todo de forma democrática, pero fano?. Sabemos agora algo máis sobre como as decisións actuais de ir á guerra en Iraq foron tomadas polo que parecen dous estados de incuestionable bona fides democrática: os EEUU e o Reino Unido; creando complexos problemas de engaño e ocultación cos que pouco ten que ver o ideal da democracia electoral e as asembleas representativas, que ademais tiveron pouco que facer durante o proceso. As decisións foron tomadas entre pequenos grupos de xente e en privado, un xeito non moi diferente daquel que poderian ter empregado de tratarse de estados non democráticos.

Afortunadamente, a independencia dos medios non puido ser tan facilmente derrotada no Reino Unido. Pero non hay democracia electoral que necesariamente asegure unha efectiva liberdade de prensa, dereitos cidadáns e independencia xudicial.

E.Hobsbawm- The dangers of exporting democracy. Bush´s crusade is based on a dangerous illusion and will fail