O centolo de ouro e outros relatos

Olas a tod@s:

Andamos preto da Festa do Marisco, e como todos os anos comezan as liortas sobre a organización do evento e a súa calidade. A Festa é unha fonte importante de ingresos para moitos veciños e a súa organización nunca está exenta de certa polémica política e das comparacións con citas pasadas. Ata aquí todo responde á normalidade. O que xa non parece tan normal é certa sensación de desorganización e de caos que, ao parecer, transmite o goberno local na organización da Festa.

Certamente algunhas argumentacións son claramente catastrofistas e non responden mais que a unha realidade que algúns desexan firmemente pero está bastante lonxe de producirse. Refírome, claro está, ás apocalípticas declaracións do noso EX ao diario de Arousa. Semellaba este home unha sorte de Juán moderno anunciando pouco menos que o apocalipsis, só que, a diferencia do profeta bíblico, poñía data e responsables claros de tan funesto final. Segundo o EX o goberno xa acabou co Tiro e o seu próximo obxectivo é acabar coa Festa do Marisco. Tendemos a esquecer que o Tiro ten problemas debido á contaminación detectada pola Consellería de Medio Ambiente e que a súa celebración pasa polo cumplimento das resolucións adoptadas pola administración. O caso é que "os que queren acabar con todo" ( léase goberno local) teñen segundo o EX a Festa do Marisco no seu punto de mira.

É evidente que ninguén quere acabar cunha Festa que supón fortes ingresos para a economía local e tamén é evidente que este apocalipsis está lonxe de producirse.

O problema do goberno local é a súa evidente desorganización no referente á Festa deste ano. O episodio máis claro é a historia das adxudicacións dos centolos de ouro. Certo é que ,como di o goberno, o Consello Sectorial é un órgano consultivo e que as decisións as toma o Concello. Pero non é menos certo que convocar a un órgano para que se pronuncie sobre a quen darlle o centolo de ouro cando o goberno xa elixiu e anunciou aos premiados é unha tontería. O curso correcto das cousas era anunciar aos premiados despois da reunión do Consello Sectorial ( que para iso o temos) e non antes como se fixo. Dáse unha apariencia de caos e desorganización ademais de certa "chulería" que ben puido non terse dado. Escoitar ao Consello Sectorial e despois anunciar aos homenaxeados non tiña máis dificultade nin máis problema polo que inexcusable unha maneira tan torpe de actuar.

Está transmitindo o tetragoberno unha imaxe de desorganización clara nos últimos tempos que perxudica a súa labor e xera desconfianza nos veciños. Non sei cal é o motivo pero non parece moi aventurado crer que ten algo a ver coas relacións entre os grupos que conforman o goberno. Parece este o motivo porque o ano pasado non se deu esta imaxe de desorganización e, este ano onde as relacións entre os grupos do goberno xa están claramente danadas, si se está dando esta imaxe. Gustaríame saber a vosa opinión sobre o motivo desta desorganización se credes que a hai.

Pode responder o goberno que en realidade non existe tal desorganización e que tomaron as decisións onde as tiñan que tomar e nada máis. Pero claro: A muller de Cesar non só ten que ser honrada, tamén ten que parecelo ( César dixit). Ademais as formas empregadas no asunto dos centolos parecen ter máis a ver con gobernos pasados que coa imaxe que o tetragoberno quere transmitir.

Fracturas no BNG

Olas a tod@s:

Levaba ameazando treboada desde hai tempo no BNG. O Movemento pola Base ( corrente crítica do BNG) anuncia que non vai participar na Asemblea Extraordinaria do BNG e o Encontro Irmandiño ( corrente crítica do BNG) tamén se plantea a súa participación. As dúas correntes obtiveron arredor do 30% dos votos na anterior Asemblea Nacional. Deixovos aquí as súas argumentacións:

As circunstancias políticas e urxencias electorais recomendan a celebración dunha asemblea con carácter extraordinario e limitada só aos aspectos imprescindíbeis para cumprir cos mandatos estatutarios previos aos procesos electorais e non acometer debates de teses de fondo nin tensar á organización con procesos internos como sería a elección dunha nova dirección.
A inminencia das eleccións, debe facernos afirmar e proclamar que é o momento de xuntar esforzos, recuperar apoios e reavivar ánimos que dean ao BNG un resultado electoral que permita levar a cabo as políticas autenticamente transformadoras que sempre defendemos.

É difícil de entender que, estando de acordo en adiar debates de fondo para o próximo ano, se se quere facer da A.N. o primeiro acto de afirmación electoral, se faga un calendario e un regulamento que impiden a participación directa e efectiva da militancia, centrando o debate das asembleas comarcais en cuestións regulamentistas forzando unha confrontación, máis ou menos dura, para elixir uns delegados que non se sabe moi ben que función teñen nunha asemblea como a que imos celebrar para designar un candidato que ninguén cuestiona e para unhas poucas reflexións básicas para orientar o traballo do BNG no goberno para os catro próximos anos.
O calendario e regulamento que se propón por parte da maioría da Executiva e posteriormente do Consello Nacional, só se explica dende unha profunda desconfianza da base militante e como un primeiro exercicio práctico para ensaiar o control sobre o BNG para procesos futuros.

Ler máis na páxina do Encontro Irmandiño

O Movemento pola Base anunciou publicamente o pasado sábado 13 de setembro (unha vez aprobado o regulamento pola maioría do Consello Nacional) que non participará nesta "Asemblea Nacional Extraordinaria", por entender que se está a limitar a participación da maioría da militancia, que verá negada a súa voz en favor da da corrente maioritaria. Ademais, esta asemblea carecerá de debate político real sobre a xestión do BNG na Xunta e as propostas para a próxima lexislatura, ao presentarse un documento ao que a militancia non pode facer aportacións, nin tan sequera a que pase o filtro da elección de delegados.

Ler máis na páxina do Movemento pola Base

Aquí éche unha cousa, alá é outra (tomaduras de pelo)

Olas a tod@s:

Están nos xornais un día si e outro tamén a voltas co AVE. O máis que famoso tren é un dos asuntos principais na axenda política. Para o PP como recurso para desgastar ao goberno por cousa dos retrasos, para o PSOE como forma de amosar o suposto compromiso que teñen con Galiza, para o BNG como exemplo claro da marxinación de Galiza polo poder central; o tren centra gran parte do descurso político galego. Ata aquí nada resulta moi sorprendente pero o que máis me chama a atención é as mostras que nos dá o tema do rara que é a política galega.

Hai pouco o Parlameno Galego aprobaba unha resolución para demandar unha comisión mixta Parlamento Galego/Fomento que se encargaría de vixíar o cumplimento dos prazos e as obras do AVE galego. Esta resolución aprobouse por unanimidade no Parlamento Galego e foi onte discutida alá en Madrid. Pois ben resulta que a subcomisión non sae adiante porque o PSOE e a ministra de fomento non queren. Ou sexa o PSOE di que si, o PSOE di que non. Alguén de vos dirá que unha cousa é o PSdG e outra o PSOE pero esto tamén conleva outros problemas: ¿ os deputados do PSdG en Madrid por que votan diferente do que votan en Galiza?. Teño unha doble resposta: o PSdG depende totalmente de Madrid e non ten discurso propio, os deputados galegos do PSdG saben que os seus votos en Madrid non lles quitan votos en Galiza.

Segundo o sistema electoral español os deputados serían os representantes dos electores das circunscripcións polas que foron elexidos. Como xa teño dito algunha vez en Galiza non votamos nin a Rajoy nin a Zapatero, escollemos aos representantes que se presentan pola nosa circunscripción ( provincia). ¿ Entón por que os deputados galegos do PSdG non votan o mesmo que o PSdG no Parlamento Galego se están no Congreso represantando aos cidadáns galegos que os votaron?. Como dicía liñas atrás estes deputados saben que a xente lles da igual o que voten ou non xa que a maioría da xente non sabe nin quen son xa que están convencidos de que votan a Zapatero.

E así nos vai, o PSdG non ten nin un mínimo de autonomía ao respecto de Madrid, esquecendo así que están aí en representación da cidadanía galega non da de Murcia ou Guadalajara. Mentres os partidos cataláns forman unha fronte común para demandar un sistema de financiamento mellor para Catalunya ( incluido o PSC que ameazou con que os seus deputados non ían votar os presupostos), en Galiza seguimos estando representados por xente que nun lado vota unha cousa e noutro outra e que se esquece que é ante a cidadanía galega onde teñen que render contas.

Mención aparte merece a Ministra de Fomento, única na historia da democracia española en ser reprobada no Senado e de quedar a 2 votos de selo tamén no Congreso. O de esta señora é de chiste e ainda así nin dimite nin a dimiten pese a dicir barbaridade tras barbaridade e idiotez tras idiotez. A resposta que lle deu ao deputado do BNG onte é a repanocha. Jorquera preguntoulle polo estado das obras entre Ferrol e A Coruña e a ministra respondeu: "Todo el recorrido ferroviario entre A Coruña y Vigo está en obras o en servicio". Como estarán as obras do famoso AVE se este personaxe non sabe que Ferrol non está entre Vigo e A Coruña. Pero claro desto non se libra tampouco o BNG que foi quen a salvou da reprobación a cambio dunha chea de cousas das que polo de agora non temos nin noticia.

Creo que vai sendo hora de que os galegos nos plantexemos se queremos xente que nos represente a nós ou "cantamañanas" que din aquí unha cousa e alá outra, se queremos xente que defenda os nosos intereses ou que se pleguen aos intereses do goberno central esquecendo quen os escolle, se queremos avanzar ou se queremos seguir sendo o que parece somos hoxe para algúns, a última merda ( con perdón).

Un verán malo malo ( a crise impacta o turismo local)

Olas a tod@s:

Primeiro de nada decirvos que participedes na enquisa sobre o conflicto Concello-Deputación que acabo de inaugurar hoxe para así poder comentar os resultados máis tarde.

Acumúlanse nestes últimos días de verán ( no meteorolóxico parece que xa acabou hai tempo) as novas respecto a ocupación e os ingresos desta campaña turística que xa está rematando. Publicaba La Voz de Galicia a semana pasada que a ocupación hoteleira caira un 30% respecto do ano pasado e que as cifras para restaurantes, cafeterías e outros negocios vencellados ao turismo ainda eran peores xa que, ademais da caída en número de visitantes, tamén foi moi importante o descenso de gasto medio por visitante. Como se soe dicir viñeron menos e os que viñeron eran dos de unha consumición para catro. Tamén publicaba este mesmo xornal onte que os chiringuitos das praias adiantaron a data de peche do negocio por mor do mal tempo e da caída dos ingresos.

Estas novas son moi malas para unha vila onde a maioría dos negocios están vencellados ao sector turístico dunha maneira máis ou menos directa. A verdade é que as cifras só veñen a confirmar o que moitos percibimos no mes de agosto: a crise impactou de cheo n´Ogrobe. Son datos moi preocupantes e parecen augurar máis dun peche no sector hosteleiro local. Principalmente os establecementos novos e alugados sufriron o descenso de vendas e visitantes.

Realmente atopar un culpable non é nada sinxelo. A crise económica e o endebedamento familiar pesaron moito nos petos dos nosos potenciais visitantes. Poderíamos buscar os culpables da crise, pero estes son moitos, variados,complexos e ademais en vez dunha entrada de blog tería que escribir unha Biblia.

Si me gustaría deixar algunha que outra reflexión miña. Levo uns cantos anos pensando que Ogrobe estaba saturándose de negocios hosteleiros. Todos podemos ver como se abren novos establecementos ano a ano e todos escoitamos algunha vez a frase esa de "máis bares que xente". Esta saturación era un potencial problema nun futuro próximo pero a crise fixoa máis evidente. Resulta curioso a cantidade de establecementos hosteleiros que abren en comparación cos poucos establecementos destinados a, por exemplo, abastecer esa abundante hostelería de materiais (manteis,vaixelas,...). Esta saturación de negocios hosteleiros ligada ás poucas actividades secundarias ou terciarias non turísticas fai d´Ogrobe unha vila totalmente dependente do turismo cos beneficios e riscos que eso conleva. Parece que mentres dure a crise van ser maiores os riscos que os beneficios. Sempre me sorprendeu o feito de que moitos hosteleiros teñan que mercar en Pontevedra ou noutros lugares manteis, etc por ser moi pequena, ou mesmo ínfima, a oferta local. Descoñezo cales son as razóns máis aló dun hipotético "efecto contaxio", ou sexa, que a xente perciba o éxito dos locais e pense que estes son o negocio potencialmente máis rentable.

Como dixen isto xa se ía convertir nun problema antes da crise, esta acelerou o proceso (moitos bares e pouca xente igual a mal negocio para todos). As cifras do paro n´Ogrobe e no Salnés nunca foron moi boas por ser o turismo o sector máis importante e ter este un marcado caracter estacional. Moita xente xovén abandoa a vila pola dificultade de atopar traballo máis aló dos meses de verán. O concello está fortemente endebedado entre outras cousas pola obriga de ofertar servizos como unha cidade de 50.000 habitantes por mor do turismo cando recada como unha pequena vila de 11.ooo. Estes son só unha pequena mostra dos problemas da falta de diversificación económica.

A crise económica golpeu forte este verán, acelerando procesos que xa estaban en marcha desde hai tempo e danando os petos de moitos veciños que teñen no verán a fonte principal dos seus ingresos. Parece que esta situación vai durar uns cantos anos polo que deberíamos facer o esforzo de equilibrar algo máis a nosa orientación económica. É unha tarefa difícil pero parece que vai ser moi importante.

Putin ponlle o collar ao tigre ( e ollo que era siberiano)

Olas a tod@s:

O título de hoxe non é da miña colleita,é o titular que empregaron os medios rusos despois da "última fazaña" do mandatario ruso. Un equipo da TV rusa que ía cubrir a visita de Putin a un parque natural en Siberia sufriu o ataque dun tigre que se escapou, pero este equipo tivo a sorte de que Putin entraba nese momento ao parque e, cun rifle de dardos tranquilizantes, salvou aos camaras do ataque do tigre siberiano. Posteriormente, Putin axudou a medir os dentes do animal e a colocarlle o collar identificativo. A verdade é que todo parece unha montaxe para loar a Putin pero, ainda sendo así, non digades que non mola ter un primeiro ministro que te poida salvar dun tigre ;).

Obviamente o titular non só fai referencia ao asunto do tigre senón ao asunto de Osetia do Sur e Abjazia. Este é un asunto sobre o que non paro de ler tonterías nos medios de comunicación. Para algúns é a proba da existencia dun mundo multipolar e para outros amosa a pouca capacidade de resposta da ONU e os organismos internacionais. Eu creo que o primeiro é unha tontería e o segundo unha obviedade desde hai ben tempo.

O mundo multipolar non se sabe o que é. En teoría este concepto fai referencia a existencia de varias potencias mundiais que coexistirían e "rexirían" a escea internacional. Vai ser que non. Explícome, durante o periodo da chamada Guerra Fría a escea internacional estaba caracterizada por ser bipolar. Isto quere dicir que dúas superpotencias, a URSS e os USA, dominaban a escea internacional e con dous sistemas contrapostos, capitalismo e socialismo real, coexistían a nivel mundial. No mundo de hoxe hai un único sistema económico ( con algunhas e mínimas excepcións) e unha única superpotencia a todos os niveis, os USA. Para falar dun mundo multipolar a UE tería que ter unha política exterior propia e común, os chinos terían que intervir na política internacional a un nivel maior do actúal e ademais estes intereses deberían ser diverxentes a miudo. A realidade amosa que os USA dominan o panorama internacional case en solitario e a EU non é máis que un aliado, os chinos non soen inmiscuirse na política internacional pois o seu obxectivo único é o crecemento económico e unha política exterior de superpotencia custa cartos e crecemento económico e os rusos distan, polo de agora, de ser a superpotencia que foi a URSS.
A todo isto debemos engadir que o sistema capitalista "reina" no planeta, con isto quero dicir que os intereses estatais están "difuminados" fronte aos intereses das multinacionais que poden ter intereses en varios polos diso que agora queren chamar mundo "multipolar" polo que as posicións internacionais dependen moitas veces máis dos intereses destas empresas que dos estados mesmos. Polo tanto falamos dun mundo unipolar onde os USA son os líderes con roces menores con outros estados.

Dise da ONU e do resto dos organismos internacionais que entraron en crise coa Guerra de Iraq. A verdade é que levan en crise desde a caída do mundo do socialismo real. Como dixemos, durante a creación da ONU e da maioría dos organismos internacionais o mundo era bipolar, polo tanto o deseño e as estructuras destes organismos respondían e funcionaban con esta realidade. Un dos exemplos máis claros témolo no funcionamento do Consello de Seguridade e do dereito a veto. Este funcionamento respostaba a lóxica bipolar nas relacións internacionais, buscaba garantir a posibilidade de saidas dialogadas a unha situación de crise entre as dúas superpotencias mediante a capacidade de vetar por parte dun "polo" as accións e resolucións do outro. Ademáis a ameaza da destrucción nuclear mutua facía moi perigosa as intervencións non apoiadas pola ONU ( ou sexa permitidas por ámbolos dous polos). Isto era así por que o mundo era bipolar e as dúas superpotencias competían a todos os niveis e en todos os lugares do mundo na busca da supremacía. Hoxe en día a supremacía é dos USA, só hai un sistema ecónomico mundial e, polo tanto, a ONU so serve para outorgar lexitimidade ou credibilidade a unha acción diante da opinión pública mundial e global. Os USA buscaban o apoio da ONU en Iraq para lexitimar a invasión, non o permiso para realizala. Cando non obtiveron este apoio a invasión tivo lugar igual pero cun menor apoio da poboación mundial.

Entón a que ven o follón ruso?. Ao meu ver resposta por parte de Rusia a dous obxectivos fundamentais: a intención de deixar claro diante dos USA e os seus aliados (léase UE) cales son as súas áreas de influencia e ao control dos recursos nos que está baseado o seu crecemento ecónomico o gas e o petroleo. Tanto a UE como os USA levaban buscando desde hai tempo certo "control" de moitas das ex-repúblicas soviéticas co fin de aumentar a súa supremacía e de asegurarse un suministro estable de cru e gas natural. Os rusos ,que son os principais suministradores enerxéticos da UE, simplesmente non estaban pola labor de ceder máis influencia e moito menos de ceder o pilar fundamental do seu crecemento económico: a enerxía. Puideron levar a cabo a intervención en Georgia porque seguen a ser unha potencia nuclear, porque os USA están debilitados polas invasións de Iraq e Afganistán, porque a UE non pode enfrontarse ao seu principal suministrador enerxético e un dos seus principais mercados de exportación e porque os USA e os seus aliados sentaron os precendentes necesarios para darlle certo barniz de lexitimidade coas intervencións en Kosovo, Iraq e Afganistán.

Este último punto é importante xa que os argumentos esgrimidos por Rusia para a intervención "maman" directamente dos empregados polos USA e a UE: o dereito a intervir para protexer os dereitos humanos e o dereito a intervir para asegurar o dereito de autodeterminación dun pobo. A todo isto hai que sumarlle que a intervención en Iraq tampouco contou con aval da ONU.

Entón estamos diante logo dunha guerra polo control dos recursos enerxéticos e dun movemento de Rusia para deixar claro ata onde chega a súa área de influencia, nin máis nin menos. Rusia quere voltar ao primeiro plano internacional e para iso ten que asegurar a súa importancia enerxética e as súas áreas de influencia diante dos USA e os seus aliados ( e no dos aliados fago referencia a UE que estaba apoiando as maniobras estadounidenses a través da OTAN).

Así que máis que poñer ningún collar, o que fixo Putin foi dicir: quietos, ata aquí chegamos pero máis para alá segue a ser cousa nosa. Primeiro ruxido ruso no Cáucaso e non creo que sexa o último.