Feliz ano 2009 a tod@s !!!

Olas a tod@s:

Rematamos un ano e estamos a punto de comezar outro novo. Soen ser estes uns momentos onde nos gusta botar unha ollada atrás para ver o que deixamos atras; e soen ser tamén uns tempos onde os propósitos e desexos para o vindeiro ano se acumulan ( se ben case nunca cumprimos todos eses propósitos). Realmente son tantas as cousas que podería destacar do ano anterior que non sabería por onde escomezar, así que non vou aburrirvos co acostumado momento " the best of the year".

En cambio o futuro si parece que nos vai dar abondo de que falar o vindeiro ano: campos de golf (outra vez ), ración doble de eleccións, crise económica e moitas cousas máis se temos en conta todas aquelas que nin sequera podemos albiscar.

Tamén nestes momentos un tamén tende a pensar en todas aquelas cousas que parecen non mudar ano tras ano. Aquelas cousas que fan que penses que "nada cambia todo permanece" que dixera o filósofo. Non creo que as cousas non muden. Paréceme evidente que mudan ainda cando eses cambios non se nos fan de todo visibles, non quere dicir que non se produzan. Fago estas reflexións tras ver a enésima brutal agresión de Israel ao pobo palestino. Hoxe escoitaba a moitos dicir eso de que as cousas non cambian , mais eu non creo que sexa así. Vaia se cambiaron. Os palestinos xa son masacrados de forma impune, certo que xa o eran antes pero e que agora tamén resulta que a culpa é exclusivamente súa. Tamén había moitos que falaban da brutalidade de Israel. O que eu non escoitei foi a alguén dicir claramente que a UE é cómplice directo dun xenocidio. Primeiro axudou a presionar para depoñer a Arafat, despois cando os resultados electorais non lle gustaron e os palestinos escolleron a Hamas, bloquearon todas as axudas imprescindibles para a supervivencia de Palestina e do seu pobo, despois axudaron a partillar Palestina en dous anacos, asistiron complacentes a creación dun muro daqueles que antes eran da vergoña pero agora xa non, permitiron a invasión do Líbano e agora permiten a masacre inxustificada dun pobo. Pero que máis dá! Ao final a culpa é dos de Hamas que son uns talibansiños. Claro que non caimos na conta de que se Hamas tivese uniformes "como diós manda" serían un exército palestino e non uns terroristas. Defender ao teu pobo do exterminio non é terrorismo, terrorismo é o que practican tanto o estado de Israel como os seus aliados.

Só nos queda agardar que o novo ano remate mellor ca este. Feliz ano e a pasalo ben!

BO NADAL A TOD@S !!!

Un conto bíblico. ¡ A Constitución á procesión!

Olas a tod@s:

Algún de vos podería pensar polo título que a chegada do Nadal fixo acender en min as chamas da relixiosidade cristiá, nada máis lonxe da realidade. O conto bíblico ao que vou facer referencia é a transición e a constitución española.

Durante a pasada semana moitos foron os debates, tertulias e programas adicados nos medios ao aniversario da constitución e á transición. Eu vin uns cantos na tele e cheguei á conclusión de que a transición tal e como a contan é en realidade un conto da Biblia: a historia de Moisés. Vexamos.

Todos coñecemos como Moisés foi rescatado dun río pola familia do faraón. Máis tarde renunciou á realeza exipcia ao sentir o chamado do deus dos xudeus e voltou a Exipto para liberar aos xudeus e levalos á terra prometida. Pero non só fixo iso, tamén recolleu as táboas da lei que lle foron entregadas polo deus xudeu e deullas ao seu pobo. ( Se alguén ten dúbidas que se quede tranquilo que non falta moito para que poñan por enésima vez Os dez mandamentos na tv). ;)

Pois mira ti que para unha chea de tertualianos o asunto da constitución e da transición éche un conto idéntico. Pode sonar a cachondeo pero tentade recordar o que se soe escoitar do tema e mirade como foi a cousa.

Resulta que " el pueblo español vivía en la tiranía". Tras a morte do tirano un antigo membro dos privilexiados do réxime, J. Carlos, decide "sacar a su pueblo de la tiranía" e levalo á terra prometida ( nótese que Moisés foi máis bravo xa que non agardou a que morrera o faraón). Entón comeza a cousa esta da transición onde o noso protagonista realiza unha serie de "milagres": convertir aos republicanos en monárquicos ( case como aquelo de auga en viño), "unió a su pueblo" que estaba desunido presupoñemos, trouxo a paz social e toda unha serie de
dádivas ( "prosperidad, confianza en el futuro, bienestar..."). Pero non acaba aquí a cousa, recolleu duns "sabios de coñecemento e intelixencia divina" as taboas da lei, perdón, a Constitución e deunola a todos nós para que vivísemos como corresponde aos "elixidos". Non contento con iso tamén nos protexeu das tropas do faraón ( lease 23-F) aos que grazas ao seu poder divino derrotou ( tamén tivo máis mérito aquí Moisés, que abreu as augas e fodeu aos exipcios de vez) e conduciu a todos os españois á terra prometida chea de paz e felicidade.

Pode sonar a cachondeo pero isto é máis ou menos o que diversos xornalistas e académicos dixeron o pasado fin de semana: A constitución non se pode cambiar xa que nós, os simples mortais, non podemos comparar os nosos coñecementos cos designios dos sabios guiados pola Providencia., a figura principal da transición foi J.Carlos que nos conduciu á democracia e toda outra serie de contos.... . Todo isto se escoitou en tertulias e programas varios. Non se oiu falar nada da xente que loitou pola democracia, de cambio social, de cambio económico ou de transformación das estructuras. A sociedade non tivo ningún protagonismo pois o gran protagonista foi o Rei, o noso Moisés.

Non me sorprende moito isto xa que grande parte da historiografía española ( e máis a que pode ser considerada oficial) gosta moito destes discursos históricos típicos da historiografía anterior ao século XX, dos grandes persoeiros,das batallas e dos feitos puntuais. A cousa é ainda peor xa que, ademais, é totalmente impermeable ao pensamento crítico. ¿ Canta xente non cre que a transición foi unha caste de Idade de Ouro onde todo foi perfecto e que a partir de aí " todo fue a peor, se acabó el consenso y los grandes líderes"?. Moitísima xente cre este discurso oficial. Todos tenden a esquecer que a transición foi un proceso que, ao ser dirixido por notorios membros do poder franquista, acabou coas aspiracións de aqueles que si loitaran pola democracia cando o "bicho" non morrera. Este é un discurso tan caduco e tan falso que ningún historiador de prestixio non español o apoia. É un discurso mítico, no que un héroe lidera aos seus a un futuro de dons e riquezas como se estívesemos nos tempos de Heródoto e non no século XXI. É un discurso no que unha creación humana e froito dunha serie de condicionantes, a Constitución, se transforma nunha especie de texto sagrado que hai que reverenciar e que non se pode cambiar xa que foi escrito polos "xigantes do pasado dourado".

Todo isto non me parece raro escoitando as opinións simplistas e míticas dos procesos históricos que teñen os tertulianos e moitos xornalistas. Pero, iso si, quero deixar unha proposta; se imos seguir vivindo nun mundo mítico e fabuloso, aceptémolo e actuemos en consecuencia: eu propoño que á Constitución se lle construa un paso deses de semana santa ( rollo arca da alianza de Indiana Jones) e que se saque en procesión cada decembro para que a poidamos adorar; así mesmo tamén propoño nomear santo ao Rei construir estatuas del e templos adicados á súa persoa para poder rendirlle culto en plan emperador romano e ademais adicar un día ao ano a súa adoración pola nosa parte, sus súdbitos y fieles. Obviamente cando morra haberá que mudar a Santísima Trinidade en Santísimo Cuarteto para poder rezarlle ao Pai, ao Fillo, ao Espírito Santo e a J.Carlos I nuestro salvador. Amén

De impostos e taxas

Olas a tod@s:

Ando algo agripallado polo que pido perdón por anticipado se o que vou escribir hoxe ten ainda menos sentido que habitualmente. Lin durante esta semana nos xornais diversas novas relacionadas co impostos e taxas. Como non sei realmente cal é a situación económica do concello
meco non podo opinar respecto de se as subas planeadas polo tetragoberno me parecen axeitadas ou non. Dito isto si quería facer unha reflexión máis xeral respecto dos problemas económicos dos concellos e algunhas das súas causas.

A causa máis importante da débeda dos concellos é o aumento na prestación de servizos de titularidade municipal. Calquera de nós pode ver como se incrementaron os servizos que os concellos prestan aos cidadáns. Agora ben, ¿ aumentaron dunha forma proporcional os recursos dos que dispoñen os concellos para facer fronte aos custos destes novos servizos?. A resposta tamén é sinxela, NON. Un gran número de concellos conta con piscina, garderías, museos... , pero o número e a cantidade de impostos que estes concellos recadan segue sendo moi similar a cando non tiña prestar estes servizos.

Este binomio MÁIS SERVIZOS-MESMOS INGRESOS é logo a causa fundamental pero non a única. Outra grande causa é a inexistencia dunha ordenación territorial axeitada ás necesidades dos concellos galegos. A ordenación territorial baseada a grandes trazos en Concello-Mancomunidades-Provincia tense amosado como calquera cousa menos como racional e axeitada ás necesidades. Como solución para non fusionar concellos difíciles de soster polo seu escaso peso demográfico, a actúal organización territorial propon unha entidade comarcal e logo unha provincial. As entidades comarcais son un absoluto fracaso. Pódense contar cos dedos dunha man aqueles proxectos comarcais que tiveran algo cercano ao éxito e , é case imposible para os cidadáns saber como funcionan e cales son as súas funcións. Os organismos provinciais, as Deputacións, non cumpliron outra función que non fose afortalar o poder político de quen as controla mediante contratacións a dedo, licitacións a dedo e cousas polo estilo. Estas entidades que na teoría deberían prestar solucións aos concellos cubren a metade do seu oscurantista presuposto en gastos de persoal. Ademais estas dous administración ( máis ben chiringuitos) son todo o contrario do que, se supón, ten que ser unha entidade pública: transparente e democrática. Os seus membros non son elixidos directamente, os seus presupostos son calquera cousa menos transparentes e ademais é sumamente dificil que os seus dirixentes teñan que presentar contas ante unha administración superior.

Visto esto non é raro que sexan ducias os concellos que están ao límite na súa situación económica. Esta mala situación ainda se agrava máis xa que todos os gobernos municipais son partidarios de recurrir ao crédito. Este recurso ao crédito permite facer cousas que os veciños demanden e apraza a necesidade de ter que subir impostos ou de tomar outras medidas. A clave está en "apraza" , xa que en realidade estes concellos hipotecan ainda máis o seu futuro nun prazo máis longo. Claro que daquela igual xa gobernan outros e xa se amañarán. Tamén é certo que o recurso aos créditos na actualidade está algo máis controlado ( tampouco moito) e que a falta doutras solucións, ás veces, é a única saída para máis dun concello.

Ante esta problemática os partidarios do centralismo propoñen iso que chaman " a segunda descentralización" que ven consistindo en arrebatar competencias ás CC.AA para darllas aos concellos. Unha idea forza que pode soar ben pero que é unha verdadeira estupidez. Pode ser certo que os concellos precisen dalgunha competencia máis e sobre todo de máis fontes de ingresos pero esas fontes non están no nível autonómico, están na administración central.

Todos estes centralistas adoitan dicir que España é o estado máis descentralizado do mundo, que non hai estado federal nin confederal igual e cousas ( máis ben barbaridades) polo estilo. Como calquera estudante de historia, políticas, dereito e cousas similares a comparación é inexacta xa que no estado español a soberanía pertence unicamente ao estado central. Como consecuencia as competencias son cedidas polo estado central ( ao que pertencen ) ás autonomías. Froito deste raro sistema é o problema da financiación: o estado central recauda a maioría dos impostos cedendo unhas migallas ás autonomías e ás outras institucións. Por exemplo, Galiza ten as competencias en ensino ou educación, pero o estado é o que recauda os impostos polo que, pese a ter Galiza as competencias, ten que pedirlle ao estado central os cartos necesarios para administrar o ensino ou a educación. O resultado é que eu teño as competencias e todo o que se queira pero como non teño os cartos que chos teño que pedir pouca autonomía teño. Todo este desbaraxuste tamén ten consecuencias nos concellos que ainda teñen menos ingresos e menos capacidade de xeralos nun futuro.

Toda esta situación está agravando un problema que ven de longo en moitos concellos, a corrupción. Como saída económica moitos concellos vense na obriga de facer maniobras, como mínimo pouco éticas, co solo e as súas calificacións para poder facer fronte ás débedas.

Xa pasaron uns cantos anos é a ordenación territorial segue a estar poboada de chiringuitos que non funcionan, covas de Alí Babá e cousas polo estilo. Moito levamos oido de futuras organizacións comarcais, supresión das diputacións ou de áreas metropolitanas pero polo de agora parece que imos ter que seguir agardando.