Olas a tod@s:
Levaba tempo sen escribir sobre algún tema da vila. Isto débese a que quería informarme mellor respecto das cuestións relacionadas co archicoñecido campo de golf. Escoitei numerosas e variadas informacións e/ou opinións ao respecto e ainda non teño moi claro o que está a suceder polo que vos pido que me corrixades naquelas cousas nas que esté errado. Imos alá.
A polémica respecto do campo de golf non é nova, o que ven sendo nova é esta ubicación. Levamos escoitado durante anos proxectos dun novo campo de golf ou de ampliación do xa existente n´A Toxa. Uns pasaron pronto mentres que outros tardaron máis en desaparecer da vida pública meca. As argumentacións a prol deste novo proxecto son as mesmas que anteriormente, basicamente "o progreso da vila" e o "aumento do turismo". Podería dicir que son as mesmas que se empregan para calquera das barbaridades que se lle teñen ocurrido a algún dos membros desta nosa vila ( ¿recordades o conto aquel do circuíto de motos?). Pero neste novo conto hai algunhas novidades que si me gustaría sinalar...
A novidade máis clara é a posición dos grupos que conforman o tetragoberno, que varían desde o non sabemos ao non sabemos pero en principio non estaría mal. Realmente a postura do tetragoberno recorda moito ao do gobernador romano bíblico Poncio Pilatos e a súa postura de lavarse as mans. Esta é unha postura que se podería esperar do PSOE ( pola súa tendencia a querer contentar a todos e pola súa máis que dubidosa base ideolóxica) pero non do BNG ou de EU ( do "Invento Galeguista" xa nin falamos porque xa todos sabíamos que se ían apuntar de primeiros). Esta postura do tetragoberno non é en realidade unha postura xa que o que se busca é alongar os tempos para evitar tomar unha decisión ou para retrasala ate ter preparada a intendencia necesaria para o discurso posterior. Esta postura consiste en deixar que a Xunta autorice ou non o campo de golf e despois pronunciarse a posteriori (falando claro o "nós queríamos pero foi cousa da Xunta" ou o "non queríamos pero a Xunta deixa"). Unha tomadura de pelo. Ou se está xa a favor ou se está xa en contra do proxecto porque obviamente se é ilegal xa sabemos todos que non se pode facer. Por iso creo que o mínimo esixible aos grupos do tetragoberno por parte dos cidadáns é que comuniquen ás claras a súa postura facendo fronte as consecuencias que desta se deriven. O demais son fume e espellos.
Eu vou dicir claramente cal é a miña postura: estou en contra do proxecto. As miñas razóns son moitas e variadas. Primeiro porque invade zonas protexidas pola Rede Natura. Segundo porque me parece innecesario por xa haber campos de golf n´A Toxa ou en Meis ( este último un total fracaso, por certo). Terceiro porque supón unha aposta clara por un tipo de mercado turístico en franca decadencia e moi perxudicial a longo prazo.
O modelo que se está implantando a paso acelerado nas Rías Baixas é o modelo que se está amosando como fracasado noutros lugares do estado. Falamos, claro está, do modelo denominado "de sol e praia" caracterizado polo sobreexplotación e a súa nula sostibilidade. Este modelo está en decadencia xa que, cada vez máis novos lugares entran na competición a prezos máis abaratos ofertando cousas similares ( que lle pregunten aos do Levante por Túnez ou Croacia). En troques outros modelos de turismo de menor masificación e maior sostibilidade gañan cada vez máis adeptos e xeneran máis ingresos.
Os que estamos en contra do campo de golf non estamos en contra do turismo (vella falacia que xa vai aburrindo), senón que estamos en contra dun modelo moi perxudicial que a longo prazo vai ser perxudicial como xa se demostrou noutros lugares. Por iso convén ir espertando e construíndo un modelo novo. Temos as capacidades e o potencial, só fai falla aproveitalo. Convén ir ampliando os horizontes e entender por exemplo que o destino turístico non é a vila senón a comarca: O Salnés. Se entendemos isto temos multitude de cousas por explotar: patrimonio material, patrimonio inmaterial, deportes nauticos, cicloturismo, enoturismo.... e un longo etcétera quedemandaría que esta entrada se alongase. Nestes parámetros se debería centrar un novo modelo turístico máis sostible e máis rendable a longo prazo pero para iso fai falla unha valentía, un proxecto e unha inventiva que non fan falla para aprobar un campo de golf. Iso si, recordemos que Pilatos ao final acabou como un dos malos do conto e vaiamos tomando nota.
Post scriptum: Recoméndovos pasarvos polo blog da plataforma contra o campo de golf onde podedes atopar material moi interesante sobre o tema: NON AO CAMPO DE GOLF . Engado o enlace tamén na barra doutros lugares de interese.
sexta-feira, 19 de junho de 2009
sexta-feira, 12 de junho de 2009
Esta casa é unha ruína ,ou mellor dito, estas casas
Olas a tod@s:
Remataron as eleccións europeas e como non podía ser doutra maneira, comezan a proliferar distintas análises nos diferentes espazos de comunicación. O máis comentado é o resultado das mesmas no estado español, ou sexa, a victoria do PP. Tendo esto certa importancia ( pero nin moito menos tanta como algúns parecen querer darlle) non vou a falar diso nesta entrada. Esta vai xirar en torno a dous sopapos: o que recibe a Unión Europea como forma organizativa e o que recibe en toda europa o socioliberalismo.
Antes de comezar convén explicar o termo socioliberalismo. Numerosos politólogos e historiadores usan o termo para referirse aos partidos políticos europeus que se adoitan chamar socialdemócratas. O termo vense empregando cada vez con máis forza nos últimos anos xa que, para moitos estudiosos, estes partidos xa non poden ser calificados de forma satisfactoria de socialdemócratas. Os especialistas soen situar esta transformación ca. 1980. A aceptación do liberalismo (mesmo nas súas formas máis agresivas) e a cada vez menor diferenciación entre conservadores e/ou liberais e os partidos socialdemócratas é a razón fundamental deste cambio de denominación.
Ben, estas eleccións europeas deixan, cando menos, dúas mensaxes claras: a Unión Europea na súa formulación actual non se comprende, non se entende ou é percibida de forma negativa por un número moi importante e crecente de cidadáns e o socioliberalismo desplómase en Europa a mínimos históricos.
A primeira mensaxe é facil de percibir. A participación nestas eleccións en moitos estados europeus caeu a níveles cómicos e ata se pode, moitos lugares, cuestionar a lexitimidade dos elixidos. A media europea foi do 43´24 %, habendo 11 estados con participacións menores ao 38% ( en Eslovaquia non se chegou nin ao 20%). Na maioría dos novos estados membros a participación rozou cifras ridículas de participación.
Esta ridícula participación é froito de moitas e diferentes cousas. A maioría dos cidadáns non teñen nin as nocións máis básicas do funcionamento da UE. Outra gran parte nin sequera percibe como se ve afectado pola Unión. O considerable deficit democrático na formulación da Unión arrepía a outros cantos que si saben como funciona o chiringuito. E ainda se poderían enumerar centos de explicacións máis.
A base da UE foron acordos sobre o libre comercio de diferentes productos sendo o máis citado a CECA ( Comunidade Europea do Carbón e o Aceiro ) de 1951. Non foi a base da UE nin a paz entre os estados nin ningún outro conto deses que se esforzan en contarnos habitualmente. Estas bases explican o desenvolvemento posterior ate a actúal UE, un desenvolvemento centrado e baseado no libre intercambio de mercadorías e no liberalismo económico. Eses son os campos máis desenvolvidos pola UE e os que realmente importan tanto a gobernos como empresarios. Como mostra podemos empregar o Tratado de Lisboa formado case por enteiro por disposicións neoliberais que formaban parte da fracasada constitución europea. Ou sexa, cando non se aprobou a constitución os gobernos europeos rescataron as partes referentes ao liberalismo económico e asináronas sen ter en conta o que os seus electores decidiran antes ( Francia p.ex) e sen rescatar ningunha das partes de "la Europa social". Así é como funciona a democracia europea e así colleita tamén estes grandes "éxitos".
Imos co segundo tema, que é realmente o importante: o naufraxio do socioliberalismo. Os resultados dos partidos socioliberais foron desastrosos en toda Europa agás en Dinamarca e en menor medida en España. Os sopapos máis grandes recibíronos o SPD alemán, os laboristas británicos e o PS de Francia , e non por esta orde. En moitos xornais e medios de comunicación reflexaron este naufraxio como o naufraxio da esquerda pero isto non é realmente así. Máis alá de que o calificativo de esquerda hai tempo xa que o perderon estas formacións esa análise non é real posto que agromaron moitas outras formacións de esquerda case descoñecidas anteriormente para o grande público. O caso máis significativo rexistrouse en Francia onde Europe Écologie, a coalición electoral encabezada por Daniel Cohn-Bendit ( o famoso Dany le Rouge do 68) acadou o 16'28 % dos votos a tan só o 0´2 % do resultado do PS. Non foi este o único caso pero si o máis claro ( en Alemaña Die Grünen, os verdes, e Die Linke, a esquerda, sumaron entre os dous 22 escanos, só un por debaixo do SPD).
Estes resultados reflexan o cansanzo cada vez maior do electorado respecto do socioliberalismo. Para algúns analistas isto é incomprensible xa que segundo o seu razonamento o neoliberalismo é o culpable da crise logo non ten moito sentido que os mais castigados sexan os socioliberais ( para eles socialdemócratas). Este razonamento é incorrecto na súa totalidade. Primeiro, tan culpables son os socioliberais como os conservadores da crise, só basta con botar un ollo aos gobernos da SPD en Alemaña ou aos laboristas de Blair e Brown. As súas políticas económicas e as súas solucións son case calcadas, tanto é así que en Alemaña xa gobernan xuntos. Como as solucións e as culpabilidades son as mesmas non se sabe porque extraño motivo ían culpar da crise exclusivamente aos liberias e/ou conservadores. Alguén pode dicir: si, é certo pero o Partido Popular Europeo e os Liberais tiveron uns resultados altísimos. Isto non é tan certo. Primeiro, o seu grupo está moi inflado grazas a que en moitos dos estados do este europeu case que só existen opcións conservadores e de ultradereita. Segundo, realmente moitos destes partidos tamén perderon votos e mesmo porcentaxe como a CDU en Alemaña. Terceiro e máis importante, postos a escoller polo menos as opcións do PPE sempre foron os paladíns do neoliberalismo e do mercado, polo tanto decepcionaron (ou engañaron se se quere) a menos xente. Digo eu que postos a escoller entre o neoliberalismo ou neoliberalismo versión edulcorada sempre funciona mellor o primeiro por ser o orixinal e ter menos contradiccións ( diso xa tivemos proba en Galiza ultimamente co Bipartito).
A baixa participación nestas eleccións fai dificil sacar conclusións claras destes comicios pero as preguntas están aí: ¿ comeza o fin do socioliberalismo europeu?, ¿ comezan a nacer alternativas desde a esquerda ás formulacións actuais encarnadas en novos partidos e novas formas de organización políticas con peso real en Europa?.
As respostas virán co tempo
Remataron as eleccións europeas e como non podía ser doutra maneira, comezan a proliferar distintas análises nos diferentes espazos de comunicación. O máis comentado é o resultado das mesmas no estado español, ou sexa, a victoria do PP. Tendo esto certa importancia ( pero nin moito menos tanta como algúns parecen querer darlle) non vou a falar diso nesta entrada. Esta vai xirar en torno a dous sopapos: o que recibe a Unión Europea como forma organizativa e o que recibe en toda europa o socioliberalismo.
Antes de comezar convén explicar o termo socioliberalismo. Numerosos politólogos e historiadores usan o termo para referirse aos partidos políticos europeus que se adoitan chamar socialdemócratas. O termo vense empregando cada vez con máis forza nos últimos anos xa que, para moitos estudiosos, estes partidos xa non poden ser calificados de forma satisfactoria de socialdemócratas. Os especialistas soen situar esta transformación ca. 1980. A aceptación do liberalismo (mesmo nas súas formas máis agresivas) e a cada vez menor diferenciación entre conservadores e/ou liberais e os partidos socialdemócratas é a razón fundamental deste cambio de denominación.
Ben, estas eleccións europeas deixan, cando menos, dúas mensaxes claras: a Unión Europea na súa formulación actual non se comprende, non se entende ou é percibida de forma negativa por un número moi importante e crecente de cidadáns e o socioliberalismo desplómase en Europa a mínimos históricos.
A primeira mensaxe é facil de percibir. A participación nestas eleccións en moitos estados europeus caeu a níveles cómicos e ata se pode, moitos lugares, cuestionar a lexitimidade dos elixidos. A media europea foi do 43´24 %, habendo 11 estados con participacións menores ao 38% ( en Eslovaquia non se chegou nin ao 20%). Na maioría dos novos estados membros a participación rozou cifras ridículas de participación.
Esta ridícula participación é froito de moitas e diferentes cousas. A maioría dos cidadáns non teñen nin as nocións máis básicas do funcionamento da UE. Outra gran parte nin sequera percibe como se ve afectado pola Unión. O considerable deficit democrático na formulación da Unión arrepía a outros cantos que si saben como funciona o chiringuito. E ainda se poderían enumerar centos de explicacións máis.
A base da UE foron acordos sobre o libre comercio de diferentes productos sendo o máis citado a CECA ( Comunidade Europea do Carbón e o Aceiro ) de 1951. Non foi a base da UE nin a paz entre os estados nin ningún outro conto deses que se esforzan en contarnos habitualmente. Estas bases explican o desenvolvemento posterior ate a actúal UE, un desenvolvemento centrado e baseado no libre intercambio de mercadorías e no liberalismo económico. Eses son os campos máis desenvolvidos pola UE e os que realmente importan tanto a gobernos como empresarios. Como mostra podemos empregar o Tratado de Lisboa formado case por enteiro por disposicións neoliberais que formaban parte da fracasada constitución europea. Ou sexa, cando non se aprobou a constitución os gobernos europeos rescataron as partes referentes ao liberalismo económico e asináronas sen ter en conta o que os seus electores decidiran antes ( Francia p.ex) e sen rescatar ningunha das partes de "la Europa social". Así é como funciona a democracia europea e así colleita tamén estes grandes "éxitos".
Imos co segundo tema, que é realmente o importante: o naufraxio do socioliberalismo. Os resultados dos partidos socioliberais foron desastrosos en toda Europa agás en Dinamarca e en menor medida en España. Os sopapos máis grandes recibíronos o SPD alemán, os laboristas británicos e o PS de Francia , e non por esta orde. En moitos xornais e medios de comunicación reflexaron este naufraxio como o naufraxio da esquerda pero isto non é realmente así. Máis alá de que o calificativo de esquerda hai tempo xa que o perderon estas formacións esa análise non é real posto que agromaron moitas outras formacións de esquerda case descoñecidas anteriormente para o grande público. O caso máis significativo rexistrouse en Francia onde Europe Écologie, a coalición electoral encabezada por Daniel Cohn-Bendit ( o famoso Dany le Rouge do 68) acadou o 16'28 % dos votos a tan só o 0´2 % do resultado do PS. Non foi este o único caso pero si o máis claro ( en Alemaña Die Grünen, os verdes, e Die Linke, a esquerda, sumaron entre os dous 22 escanos, só un por debaixo do SPD).
Estes resultados reflexan o cansanzo cada vez maior do electorado respecto do socioliberalismo. Para algúns analistas isto é incomprensible xa que segundo o seu razonamento o neoliberalismo é o culpable da crise logo non ten moito sentido que os mais castigados sexan os socioliberais ( para eles socialdemócratas). Este razonamento é incorrecto na súa totalidade. Primeiro, tan culpables son os socioliberais como os conservadores da crise, só basta con botar un ollo aos gobernos da SPD en Alemaña ou aos laboristas de Blair e Brown. As súas políticas económicas e as súas solucións son case calcadas, tanto é así que en Alemaña xa gobernan xuntos. Como as solucións e as culpabilidades son as mesmas non se sabe porque extraño motivo ían culpar da crise exclusivamente aos liberias e/ou conservadores. Alguén pode dicir: si, é certo pero o Partido Popular Europeo e os Liberais tiveron uns resultados altísimos. Isto non é tan certo. Primeiro, o seu grupo está moi inflado grazas a que en moitos dos estados do este europeu case que só existen opcións conservadores e de ultradereita. Segundo, realmente moitos destes partidos tamén perderon votos e mesmo porcentaxe como a CDU en Alemaña. Terceiro e máis importante, postos a escoller polo menos as opcións do PPE sempre foron os paladíns do neoliberalismo e do mercado, polo tanto decepcionaron (ou engañaron se se quere) a menos xente. Digo eu que postos a escoller entre o neoliberalismo ou neoliberalismo versión edulcorada sempre funciona mellor o primeiro por ser o orixinal e ter menos contradiccións ( diso xa tivemos proba en Galiza ultimamente co Bipartito).
A baixa participación nestas eleccións fai dificil sacar conclusións claras destes comicios pero as preguntas están aí: ¿ comeza o fin do socioliberalismo europeu?, ¿ comezan a nacer alternativas desde a esquerda ás formulacións actuais encarnadas en novos partidos e novas formas de organización políticas con peso real en Europa?.
As respostas virán co tempo
Subscrever:
Mensagens (Atom)
