Vaise montar boa...

Olas a tod@s despois de bastante tempo:

Doce xornais diarios cataláns publican hoxe a mesma editorial referente ao proceso aberto no Tribunal Constitucional referente ao Estatut de Catalunya. Aínda que non hai sentenza non paran de aparecer filtracións nos últimos días en distintos xornais. Ao parecer a decisión dun Tribunal Constitucional baixo permanente sospeita ( non se renovaron os membros que debían ter sido renovados, non se cubriu a vacante provocada por unha defunción e ademais un dos seus membros non pode votar debido a unha recusación máis que sospeitosa...) vai levantar moita polémica nos próximos tempos. Esta a editorial publicada hoxe en La Vanguardia, El Periódico de Catalunya, Avui, El Punt, Segre, Diari de Tarragona, La Mañana, Diari de Girona, Regió 7, El Nou 9, Diari de Sabadell e Diari de Tarrassa:

EDITORIAL CONXUNTO DA PRENSA DIARIA CATALÁ

A dignidade de Cataluña

Logo de case tres anos de lenta deliberación e de continuos escarceos tácticos que danaron a súa coesión e erosionaron o seu prestixio, o Tribunal Constitucional pode estar a piques de emitir sentenza sobre o Estatut de Catalunya, promulgado o 20 de xullo do 2006 polo xefe do Estado, rei Juan Carlos, co seguinte encabezaminto: "Sabede: Que as Cortes Xerais aprobaron, os cidadáns de Catalunya ratificaron en referendo e Eu veño en sancionar a seguinte lei orgánica". Será a primeira vez desde a restauración democrática de 1977 que o Alto Tribunal se pronuncia sobre unha lei fundamental referendada polos electores.

A expectación é alta. A expectación é alta e a inquietude non é escasa ante a evidencia de que o Tribunal Constitucional foi empuxado polos acontecementos a actuar como unha cuarta cámara, confrontada co Parlament de Catalunya, as Cortes Xerais e a vontade cidadá libremente expresada nas urnas. Repetimos, trátase dunha situación inédita en democracia. Hai, con todo, máis motivos de preocupación. Dos doce maxistrados que compoñen o tribunal, só dez poderán emitir sentenza, xa que un deles (Pablo Pérez Tremps) áchase recusado tras unha espesa manobra claramente orientada a modificar os equilibrios do debate, e outro (Roberto García-Calvo) faleceu.

Dos dez xuíces con dereito a voto, catro seguen no cargo despois do vencimento do seu mandato, como consecuencia do sórdido desacordo entre o Goberno e a oposición sobre a renovación dun organismo definido recentemente por José Luís Rodríguez Zapatero como o "corazón da democracia". Un corazón coas válvulas obturadas, xa que só a metade dos seus integrantes se achana hoxe libres de contratempo ou de prórroga. Esta é a corte de casación que está a piques de decidir sobre o Estatut de Catalunya. Por respecto ao tribunal -un respecto sen dúbida superior ao que en diversas ocasións este se mostrou a si mesmo- non faremos maior alusión ás causas do atraso na sentenza.

A definición de Catalunya como nación no preámbulo do Estatut, coa consecuente emanación de "símbolos nacionais" (¿seica non recoñece a Constitución, no seu artigo 2, unha España integrada por rexións e nacionalidades?); o dereito e o deber de coñecer a lingua catalá; a articulación do Poder Xudicial en Catalunya, e as relacións entre o Estado e a Generalitat son, entre outros, os puntos de fricción máis evidentes do debate, a tenor das versións do mesmo, tendo en conta que unha parte significativa do tribunal parece estar optando por posicións irredutíbeis. Hai quen volve soñar con cirurxías de ferro que cercenen de raíz a complexidade española. Esta podería ser, lamentablemente, a pedra de toque da sentenza.

Non nos confundamos, o dilema real é avance ou retroceso; aceptación da madurez democrática dunha España plural, ou o bloqueo desta. Non só están en xogo este ou aquel artigo, está en xogo a propia dinámica constitucional: o espírito de 1977, que fixo posiíbel a pacífica transición. Hai motivos serios para a preocupación, xa que podería estar madurando unha manobra para transformar a sentenza sobre o Estatut nun verdadeiro cerrollazo institucional. Un enroque contrario á virtude máxima da Constitución, que non é outra que o seu carácter aberto e integrador.

O Tribunal Constitucional, por conseguinte, non vai decidir unicamente sobre o preito interposto polo Partido Popular contra unha lei orgánica do Estado (un PP que agora se reaproxima á sociedade catalá con discursos construtivos e actitudes zalameras). O Alto Tribunal vai decidir sobre a dimensión real do marco de convivencia español, é dicir, sobre o máis importante legado que os cidadáns que viviron e protagonizaron o cambio de réxime a finais dos anos setenta transmitirán ás novas xeracións, educadas en liberdade, plenamente inseridas na complexa supranacionalidade europea e confrontadas aos retos dunha globalización que relativiza as costuras máis ríxidas do vello Estado nación. Están en xogo os pactos profundos que fixeron posíbel os trinta anos máis virtuosos da historia de España. E chegados a este punto é imprescindíbel recordar un dos principios vertebrais do noso sistema xurídico, de raíz romana: Pacta sunt servanda. O pactado obriga.

Hai preocupación en Catalunya e é preciso que toda España o saiba. Hai algo máis que preocupación. Hai unha crecente fartura por ter que soportar a mirada irada de quen seguen percibindo a identidade catalá (institucións, estrutura económica, idioma e tradición cultural) como o defecto de fabricación que impide a España alcanzar unha soñada e imposíbel uniformidade. Os cataláns pagan os seus impostos (sen privilexio foral); contribúen co seu esforzo á transferencia de rendas á España máis pobre; afrontan a internacionalización económica sen os cuantiosos beneficios da capitalidade do Estado; falan unha lingua con maior fol demográfico que o de varios idiomas oficiais na Unión Europea, unha lingua que no canto de ser amada, resulta sometida tantas veces a obsesivo escrutinio por parte do españolismo oficial, e acatan as leis, por suposto, sen renunciar á súa pacífica e probada capacidade de aguante cívico. Estes días, os cataláns pensan, ante todo, na súa dignidade; convén que se saiba.

Estamos en vésperas dunha resolución moi importante. Esperamos que o Tribunal Constitucional decida atendendo ás circunstancias específicas do asunto que ten entre mans -que non é outro que a demanda de mellora do autogoberno dun vello pobo europeo-, recordando que non existe a xustiza absoluta senón só a xustiza do caso concreto, razón pola que a virtude xurídica por excelencia é a prudencia. Volvemos recordalo: o Estatut é froito dun dobre pacto político sometido a referendo. Que ninguén se confunda, nin malinterprete as inevitábeis contradicións da Catalunya actual.

Que ninguén erre o diagnóstico, por moitos que sexan os problemas, as desafecciones e os desgustos. Non estamos ante unha sociedade débil, prostrada e disposta a asistir impasíbel ao menoscabo da súa dignidade. Non desexamos presupor un desenlace negativo e confiamos na probidad dos xuíces, pero ninguén que coñeza Catalunya porá en dúbida que o recoñecemento da identidade, a mellora do autogoberno, a obtención dun financiamento xusto e un salto cualitativo na xestión das infraestruturas son e seguirán sendo reclamacións tenazmente expostas cun amplísimo apoio político e social. Se é necesario, a solidariedade catalá volverá articular a lexítima resposta dunha sociedade responsábel.

De volta

Olas a tod@s:

Vai acabando o verán e as cousas comezan a voltar ao seu ritmo normal. A xente volta das súas vacacións ( os que as tiveron) ao traballo (os que o teñen, que cada día son moitos menos); os nenos e xóvenes prepáranse para a volta ao cole e para os exames de septembro respectivamente; comeza a liga de fútbol... volta á rutina.

O verán pasou rápido, mesmo debido ao tempo que tivemos, poderíamos dicir que case non houbo verán. Entre tempo e crise o sector turístico pasou por un dos peores anos que se recordan, pero se a cousa segue así pode que sexa só o primeiro de algúns malos veráns.

Non fixo bo tempo, pouco sol houbo nas nosas praias. Tampouco houbo raios de esperanza na vida económica; hoxe mesmo soubemos que o paro voltou a subir e acércase a cifras desastrosas. Desde a antiguedade o verán é percibido como a época da ledicia, da luz, da diversión e , polo tanto, asociámolo á vida. Non parece que este se asocie tan claramente a esta percepción.

A cifra de parados chegou a máis de 3´6 millóns parados. E isto coas contas do goberno, nas que non se incluen os demandantes de primeiro emprego. Esta foi "estrela" de hoxe en todos os media. Gustaríame sinalar outra que lin onte mentres tomaba o café: 3 de cada 4 pequenos e medianos empresarios e autónomos declaran ter un soldo de menos de 1100 euros brutos ao mes. Si, a min tamén me parecía incrible (ou non tanto nalgúns casos) pero son datos de Facenda. Segundo os inspectores de facenda esto amosa que o fraude goza de boa saude. Cousa que xa sabíamos todos por outra parte.

En resume, millóns de persoas no paro e uns empresarios que son uns defraudadores cando menos no 60% dos casos ( deixemos un 15% para aqueles que lles vaia mal o negocio sendo xenerosos). As dúas cifras son moi altas ( a do paro e a do fraude) e moi preocupantes. A primeira é noticia porque debe selo. ¿Pero a segunda por que non lle preocupa a ninguén?. Non creo eu que as arcas estatais estén tan cheas agora mesmo que xa non colla un euro máis.

Estas dúas noticias son o indicador de que, após o verán, non hai nada novo baixo o sol, ou baixo as nubes que sol sol....

O BNG e o Coiote ( Vidas Paralelas II)

Olas a tod@s:

Volto hoxe, pasados xa algúns días desde a última entrada, coa segunda parte das Vidas Paralelas. Como a primeira esta tamén está adicada ao BNG. Conviña revisar o acontecido desde que vos falara dos parecidos entre a temporada do R.Madrid e as andainas do BNG nestas últimos anos.

Este pasado fin de semana os actos do Día da Patria Galega deixaron bastantes claras algunhas cousas e gostaría de crer que axudarán a que algúns caian da burra como Paulo camiño de Damasco ( pero sen milagre non sei eu). Pouca xente, pouco entusiasmo, moitas dúbidas e moita resignación; este sería o resume dos actos. ¿Que está pasando no BNG?. Pois que lle está a pasar o mesmo que ao Coiote.

O Coiote é ese simpático predador que sempre argalla uns plans moi sofisticados ( coa colaboración dos productos marca ACME ) para cazar ao Correcamiños e poder papalo. Despois de tanto argallar o resultado sempre é o mesmo: o Coiote acaba caindo na súa propria trampa e ademais de pasar fame, leva uns sopapos tremendos.

O BNG percorre ultimamente un camiño similar. A dirixencia leva uns cantos anos argallando uns plans marabillosos para levar ao BNG a "cotas insospeitadas" ( Quintana dixit, non sabemos se por arriba ou por abaixo). Tamén leva os mesmos anos coa maldición do Coiote, levar sopapos e pasar fame. Como o noso outro protagonista, o BNG cae unha vez tras outra nas trampas pola súa dirixencia argalladas e, tamén, acaba lamentando a súa mala sorte e culpando a outros dos seus propios erros.

¿Pero cal era o plan?. Un plan "coma o mundo" que diríamos n´Ogrobe, achegarse a máis xente por unha doble vía: moderación e "salto á modernidade". Mediante a moderación, o plan buscaba conquerir que a xente que estaba "asustada" polo BNG perdese o medo e puidese achegarse ao proxecto nacionalista. O primeiro erro do plan estaba claro: ¿ que ía pasar cos que non estaban "asustados" polo BNG e que o levaran ata onde estaba?. Para a dirixencia este era un problema menor que tiña pensado resolver de dous maneiras: impor un férreo control do BNG mediante o cambio do sistema asemblear por un baseado na delegación dentro da fronte
e o emprego de fogos de artificio e "foguetería" varia mediante "brillantes" sistemas de marketing político. Pero isto tampouco rematou de resultar e o plan estaba convertíndose nunha cousa demasiado complexa. Os foguetes do BNG resultaron ser marca ACME como os do Coiote e non deron o resultado esperado e , así, tras un tempo algo comezou a axitarse na masa social nacionalista. Tampouco acabou de resultar como agardaban o control mediante os delegados. O control por parte da UPG e o chamado Quinigá tivo en fronte un número nada despreciable de críticos e, aínda que remataron instaurando un forte control, este tivo un efecto colateral: a fuxida de moitos militantes, algúns abandonando o buque e outros deixando de participar na vida interna. A moderación tamén trouxo consigo a difuminación do espazo político propio do BNG e as lóxicos trasvases ao PSOE.

Pero como no caso do Coiote a moderación só era a primeira parte do plan, o plan tiña outra parte: o "salto á modernidade" ( ao que dan ganas de chamar o gran salto cara adiante de tan grande que foi). Esta entelequia víñavos a ser o cambio da forma de actuación social do BNG. A cousa comezou coa chegada ao goberno nas cidades. Nesa época comezaba a implantarse entre a militancia do BNG ( xa sabemos todos dende viñan eses cantos de serea) a idea de que o modelo de actuación social do BNG : a) non se adecuaba á sociedade e a situación política
actual b) o crecemento do BNG era insostible sen medios "actuais" ( véxase medios de comunicación afíns). O salto tiña moito a ver cun dos pontos anteriores, a sedación da militancia e arede social. A cousa víñache sendo que era imposible chegar ter máis de vinte parlamentarios sen medios de comunicación e estratexias de comunicación com as dos "partidos modernos". Comezouse a sustituir o traballo en organizacións sociais e nas súas revindicacións polo traballo "moderno" a través, case que de forma exclusiva, dos medios de comunicación e do marketing político puro e duro. Esta tendencia baixou a actividade da militancia tanto no plano interno como no externo ao nível dun partido "moderno" pero sen medios de comunicación afíns,claro. O primeiro revés electoral, que debeu ter sido o primeiro aviso das eivas, foi interpretado como unha confirmación de que o salto e a moderación eran urxentes e inevitables. Os cambios puxéronse en marcha e a actividade da militancia caiu a ras de chan.

Os aspectos negativos do plan non fixeron máis que agravarse coa chegada á Xunta, ignoráronse todos os avisos e a vida interna do BNG acadou a inoperancia total. A chegada do bigoberno acelerou e agravou todas as consecuencias negativas desa estratexia e das correspondentes tácticas pero, é aquí radica a clave do sopapo, non conqueriu ningún dos supostos obxectivos, ou non como se agardaba (léase xornal marca ACME).

E así se atopa o BNG coma o Coiote, líado na súa propia trampa (ou cocido na seu adubo, como se prefira) e sen saber como sair. Tendo que activar unha militancia que ou está desactivada ou ,coma Segismundo, ainda non sabe se foi soño ou realidade. Abandoado por parte das sereas que levaran a nao contra as rochas ( algunhas seguen co seu canto dentro e fóra). Tendo que recuperar a credibilidade da parte da sociedade e das organizacións sociais que hoxe se sinten traizoadas, desencantadas ou directamente non existen. Cuns dirixentes que máis teñen de plantas trepadoras que de pensadores... . O traballo é grande abondo xa pero visto o percorrer dos acontecementos ainda vai ser maior polo menos ata que se caia da burra e se vexa a luz.

No caso do Coiote tanto plan fallido facía que lle colleses cariño e que tiveras ganas de que comera dunha vez ao Correcamiños, falando claro: daba peniña. Na política a cousa de dar pena non funciona e trás moitos sopapos o que soe vir, se non se pon remedio, é outro sopapo. Mellor é telo claro.

Poncio Pilatos

Olas a tod@s:

Levaba tempo sen escribir sobre algún tema da vila. Isto débese a que quería informarme mellor respecto das cuestións relacionadas co archicoñecido campo de golf. Escoitei numerosas e variadas informacións e/ou opinións ao respecto e ainda non teño moi claro o que está a suceder polo que vos pido que me corrixades naquelas cousas nas que esté errado. Imos alá.

A polémica respecto do campo de golf non é nova, o que ven sendo nova é esta ubicación. Levamos escoitado durante anos proxectos dun novo campo de golf ou de ampliación do xa existente n´A Toxa. Uns pasaron pronto mentres que outros tardaron máis en desaparecer da vida pública meca. As argumentacións a prol deste novo proxecto son as mesmas que anteriormente, basicamente "o progreso da vila" e o "aumento do turismo". Podería dicir que son as mesmas que se empregan para calquera das barbaridades que se lle teñen ocurrido a algún dos membros desta nosa vila ( ¿recordades o conto aquel do circuíto de motos?). Pero neste novo conto hai algunhas novidades que si me gustaría sinalar...

A novidade máis clara é a posición dos grupos que conforman o tetragoberno, que varían desde o non sabemos ao non sabemos pero en principio non estaría mal. Realmente a postura do tetragoberno recorda moito ao do gobernador romano bíblico Poncio Pilatos e a súa postura de lavarse as mans. Esta é unha postura que se podería esperar do PSOE ( pola súa tendencia a querer contentar a todos e pola súa máis que dubidosa base ideolóxica) pero non do BNG ou de EU ( do "Invento Galeguista" xa nin falamos porque xa todos sabíamos que se ían apuntar de primeiros). Esta postura do tetragoberno non é en realidade unha postura xa que o que se busca é alongar os tempos para evitar tomar unha decisión ou para retrasala ate ter preparada a intendencia necesaria para o discurso posterior. Esta postura consiste en deixar que a Xunta autorice ou non o campo de golf e despois pronunciarse a posteriori (falando claro o "nós queríamos pero foi cousa da Xunta" ou o "non queríamos pero a Xunta deixa"). Unha tomadura de pelo. Ou se está xa a favor ou se está xa en contra do proxecto porque obviamente se é ilegal xa sabemos todos que non se pode facer. Por iso creo que o mínimo esixible aos grupos do tetragoberno por parte dos cidadáns é que comuniquen ás claras a súa postura facendo fronte as consecuencias que desta se deriven. O demais son fume e espellos.

Eu vou dicir claramente cal é a miña postura: estou en contra do proxecto. As miñas razóns son moitas e variadas. Primeiro porque invade zonas protexidas pola Rede Natura. Segundo porque me parece innecesario por xa haber campos de golf n´A Toxa ou en Meis ( este último un total fracaso, por certo). Terceiro porque supón unha aposta clara por un tipo de mercado turístico en franca decadencia e moi perxudicial a longo prazo.

O modelo que se está implantando a paso acelerado nas Rías Baixas é o modelo que se está amosando como fracasado noutros lugares do estado. Falamos, claro está, do modelo denominado "de sol e praia" caracterizado polo sobreexplotación e a súa nula sostibilidade. Este modelo está en decadencia xa que, cada vez máis novos lugares entran na competición a prezos máis abaratos ofertando cousas similares ( que lle pregunten aos do Levante por Túnez ou Croacia). En troques outros modelos de turismo de menor masificación e maior sostibilidade gañan cada vez máis adeptos e xeneran máis ingresos.

Os que estamos en contra do campo de golf non estamos en contra do turismo (vella falacia que xa vai aburrindo), senón que estamos en contra dun modelo moi perxudicial que a longo prazo vai ser perxudicial como xa se demostrou noutros lugares. Por iso convén ir espertando e construíndo un modelo novo. Temos as capacidades e o potencial, só fai falla aproveitalo. Convén ir ampliando os horizontes e entender por exemplo que o destino turístico non é a vila senón a comarca: O Salnés. Se entendemos isto temos multitude de cousas por explotar: patrimonio material, patrimonio inmaterial, deportes nauticos, cicloturismo, enoturismo.... e un longo etcétera quedemandaría que esta entrada se alongase. Nestes parámetros se debería centrar un novo modelo turístico máis sostible e máis rendable a longo prazo pero para iso fai falla unha valentía, un proxecto e unha inventiva que non fan falla para aprobar un campo de golf. Iso si, recordemos que Pilatos ao final acabou como un dos malos do conto e vaiamos tomando nota.

Post scriptum: Recoméndovos pasarvos polo blog da plataforma contra o campo de golf onde podedes atopar material moi interesante sobre o tema: NON AO CAMPO DE GOLF . Engado o enlace tamén na barra doutros lugares de interese.

Esta casa é unha ruína ,ou mellor dito, estas casas

Olas a tod@s:

Remataron as eleccións europeas e como non podía ser doutra maneira, comezan a proliferar distintas análises nos diferentes espazos de comunicación. O máis comentado é o resultado das mesmas no estado español, ou sexa, a victoria do PP. Tendo esto certa importancia ( pero nin moito menos tanta como algúns parecen querer darlle) non vou a falar diso nesta entrada. Esta vai xirar en torno a dous sopapos: o que recibe a Unión Europea como forma organizativa e o que recibe en toda europa o socioliberalismo.

Antes de comezar convén explicar o termo socioliberalismo. Numerosos politólogos e historiadores usan o termo para referirse aos partidos políticos europeus que se adoitan chamar socialdemócratas. O termo vense empregando cada vez con máis forza nos últimos anos xa que, para moitos estudiosos, estes partidos xa non poden ser calificados de forma satisfactoria de socialdemócratas. Os especialistas soen situar esta transformación ca. 1980. A aceptación do liberalismo (mesmo nas súas formas máis agresivas) e a cada vez menor diferenciación entre conservadores e/ou liberais e os partidos socialdemócratas é a razón fundamental deste cambio de denominación.

Ben, estas eleccións europeas deixan, cando menos, dúas mensaxes claras: a Unión Europea na súa formulación actual non se comprende, non se entende ou é percibida de forma negativa por un número moi importante e crecente de cidadáns e o socioliberalismo desplómase en Europa a mínimos históricos.

A primeira mensaxe é facil de percibir. A participación nestas eleccións en moitos estados europeus caeu a níveles cómicos e ata se pode, moitos lugares, cuestionar a lexitimidade dos elixidos. A media europea foi do 43´24 %, habendo 11 estados con participacións menores ao 38% ( en Eslovaquia non se chegou nin ao 20%). Na maioría dos novos estados membros a participación rozou cifras ridículas de participación.

Esta ridícula participación é froito de moitas e diferentes cousas. A maioría dos cidadáns non teñen nin as nocións máis básicas do funcionamento da UE. Outra gran parte nin sequera percibe como se ve afectado pola Unión. O considerable deficit democrático na formulación da Unión arrepía a outros cantos que si saben como funciona o chiringuito. E ainda se poderían enumerar centos de explicacións máis.

A base da UE foron acordos sobre o libre comercio de diferentes productos sendo o máis citado a CECA ( Comunidade Europea do Carbón e o Aceiro ) de 1951. Non foi a base da UE nin a paz entre os estados nin ningún outro conto deses que se esforzan en contarnos habitualmente. Estas bases explican o desenvolvemento posterior ate a actúal UE, un desenvolvemento centrado e baseado no libre intercambio de mercadorías e no liberalismo económico. Eses son os campos máis desenvolvidos pola UE e os que realmente importan tanto a gobernos como empresarios. Como mostra podemos empregar o Tratado de Lisboa formado case por enteiro por disposicións neoliberais que formaban parte da fracasada constitución europea. Ou sexa, cando non se aprobou a constitución os gobernos europeos rescataron as partes referentes ao liberalismo económico e asináronas sen ter en conta o que os seus electores decidiran antes ( Francia p.ex) e sen rescatar ningunha das partes de "la Europa social". Así é como funciona a democracia europea e así colleita tamén estes grandes "éxitos".

Imos co segundo tema, que é realmente o importante: o naufraxio do socioliberalismo. Os resultados dos partidos socioliberais foron desastrosos en toda Europa agás en Dinamarca e en menor medida en España. Os sopapos máis grandes recibíronos o SPD alemán, os laboristas británicos e o PS de Francia , e non por esta orde. En moitos xornais e medios de comunicación reflexaron este naufraxio como o naufraxio da esquerda pero isto non é realmente así. Máis alá de que o calificativo de esquerda hai tempo xa que o perderon estas formacións esa análise non é real posto que agromaron moitas outras formacións de esquerda case descoñecidas anteriormente para o grande público. O caso máis significativo rexistrouse en Francia onde Europe Écologie, a coalición electoral encabezada por Daniel Cohn-Bendit ( o famoso Dany le Rouge do 68) acadou o 16'28 % dos votos a tan só o 0´2 % do resultado do PS. Non foi este o único caso pero si o máis claro ( en Alemaña Die Grünen, os verdes, e Die Linke, a esquerda, sumaron entre os dous 22 escanos, só un por debaixo do SPD).

Estes resultados reflexan o cansanzo cada vez maior do electorado respecto do socioliberalismo. Para algúns analistas isto é incomprensible xa que segundo o seu razonamento o neoliberalismo é o culpable da crise logo non ten moito sentido que os mais castigados sexan os socioliberais ( para eles socialdemócratas). Este razonamento é incorrecto na súa totalidade. Primeiro, tan culpables son os socioliberais como os conservadores da crise, só basta con botar un ollo aos gobernos da SPD en Alemaña ou aos laboristas de Blair e Brown. As súas políticas económicas e as súas solucións son case calcadas, tanto é así que en Alemaña xa gobernan xuntos. Como as solucións e as culpabilidades son as mesmas non se sabe porque extraño motivo ían culpar da crise exclusivamente aos liberias e/ou conservadores. Alguén pode dicir: si, é certo pero o Partido Popular Europeo e os Liberais tiveron uns resultados altísimos. Isto non é tan certo. Primeiro, o seu grupo está moi inflado grazas a que en moitos dos estados do este europeu case que só existen opcións conservadores e de ultradereita. Segundo, realmente moitos destes partidos tamén perderon votos e mesmo porcentaxe como a CDU en Alemaña. Terceiro e máis importante, postos a escoller polo menos as opcións do PPE sempre foron os paladíns do neoliberalismo e do mercado, polo tanto decepcionaron (ou engañaron se se quere) a menos xente. Digo eu que postos a escoller entre o neoliberalismo ou neoliberalismo versión edulcorada sempre funciona mellor o primeiro por ser o orixinal e ter menos contradiccións ( diso xa tivemos proba en Galiza ultimamente co Bipartito).

A baixa participación nestas eleccións fai dificil sacar conclusións claras destes comicios pero as preguntas están aí: ¿ comeza o fin do socioliberalismo europeu?, ¿ comezan a nacer alternativas desde a esquerda ás formulacións actuais encarnadas en novos partidos e novas formas de organización políticas con peso real en Europa?.

As respostas virán co tempo

Vidas paralelas: R.Madrid-BNG

Olas a tod@s:

Vidas paralelas é unha obra do escritor grego Plutarco. Nesta obra comparaba parellas formadas por un persoeiro da Grecia antiga con outro romano. Comparaba as súas virtudes e os seus defectos e tamén sinalaba as diferenzas entre ambos.

Eu propóñovos unha comparación: o BNG e o R.Madrid.

Os dous termos da comparación non atravesan na actualidade o seu mellor momento, pero esa non é a súa única similitude. Vexamos.

O R.Madrid comezaba a tempada despois de gañar a liga anterior con superioridade. O seu eterno rival non atravesaba o seu mellor momento e parecía que esta ía ser unha temporada victoriosa para o Madrid.

O BNG daba a impresión de atoparse cómodo no goberno da Xunta e parecía, segundo a súa dirixencia, sinxelo mellorar os seus resultados electorais e permanecer no goberno.

Para o R.Madrid a cousa comezou a torcerse pronto. O equipo non xogaba a nada e ademais tampouco encadeaba victorias. Mentres o BarÇa comezaba a marabillar co seu xogo e comezaba a afastarse do rival. Houbo xente, dentro e fóra do "madridismo", que buscou primeiro ao inimigo exterior: os árbitros e aquela cousa da conspiración de Villar. Pouca xente se paraba a examinar unha plantilla moi deficitaria na creación de xogo, e os que o facían rapidamente eran estigmatizados como "antimadridistas". Pero os resultados comezaron a mellorar coa chegada de Juande Ramos e comezou a formarse unha burbulla que ride vos da inmobiliaria. O xogo seguía sendo nulo, certo, pero o Madrid gañaba pequenas batallas e ía sumando puntos. Tamén chegou o primeiro aviso de que a burbulla era iso, unha burbulla: a eliminación a mans do Liverpool cunha tunda grande en Inglaterra. Era o primeiro aviso. Pero o Madrid seguía sumando puntos na Liga e xa parecía que a "actitude guerreira" e o " rendirse nunca" podía funcionar. ¿Que importaba xogar mal se ao final se gañaba?. Seguía habendo quen dicía que a burbulla ía estoupar en canto viñeran os partidos importantes pero tamén seguían sendo tildados de profetas apocalípticos e cousas polo estilo. Entón chegou o Barcelona e meteulle 6 no Bernabeu, dando unha lección de fútbol que marabillou ao mundo do balompé. Estoupara a burbulla. Quedou claro que se se xoga ben as posibilidades de gañar son maiores, que o importante non era só chegar senón tamén como se chega e que o fútbol é fútbol e non unha guerra.

O BNG levaba perdendo votos desde hai uns aniños xa. Pero non pasaba nada. "Chegamos ao goberno" dicíase. A dirixencia e moitos militantes escrbían cousas como: "mellor 13 e gobernar ca 17 e oposición". Só importaba o goberno. Reformouse a estructura interna para favorecer a dirixencia e facilitar que "o goberno gobernase". Gran parte das cousas que se facían desde o goberno non satisfacían aos votantes nacionalistas, pero a mensaxe era "é que agora gobernamos e as cousas non son tan fáciles". Cegos polo resplandor das placas e os despachos moitos no BNG só pensaban en gobernar, o importante era iso. Claro que tamén había militantes que dicían que a cousa non ía ben, que as políticas que se facían eran erradas ou dun caracter socioliberal moi afastado da base do BNG. Como os outros tamén era estigmatizados e tildados de "profetas da catástrofe, "desleais" e demais adxectivos similares. Chegaron as municipais e veu outro aviso: o BNG, pese ao goberno, non arrancaba e mesmo retrocedía. A dirixencia dicía: non hai problema gañamos en tal concello ou en tal outro. O descenso nas cidades foi brutal pero, ¿ a quen lle importaba se ao final gobernabas nun par de vilas máis e estabas na Xunta?. Seguía a medrar a burbulla. Chegaron as autonómicas, e cando as sondaxes comezaron a ir mal claramente, usaron, ao igual que o Madrid, o recurso ao inimigo exterior. Un contubernio de prensa e empresarial ía directamente a polo BNG. Cando chegou o sopapo este contubernio convertiuse na explicación oficial e causa de todos os males. Seguía dando igual que esas alianzas contra o BNG xa existiran no pasado ( e probablemente vaian a seguir existindo no futuro). A burbulla ainda non rematara de estoupar.

Como vedes, ao igual que na obra de Plutarco, o paralelismo non é completo. Ainda ten que estoupar de vez a burbulla no caso do BNG. Realmente eu creo que as autonómicas foron o Liverpool do BNG e, se a cousa non cambia, ainda queda recibir ao Barça. ¿Por que?. Pois porque ainda se ten que dar conta o BNG que na política ainda é máis importante o como se chega. Porque se ten que dar conta de que non fixo as cousas ben, de que tiña un xogo moi rácano. Tense que dar conta de que o seu camiño non é o do PSOE e de que os seus votantes esixen moito máis.

Máis vale que se vaia dando conta pronto porque senón, como no caso do Madrid, o sopapo vai ser moi grande cando estoupe a burbulla.

U-los culpables? ( A pantasma de Tom Joad )

Olas a tod@s:

Andamos hai case un ano metidos na que din é a crise económica máis importante desde 1929. Por todos lados aparece a palabra CRISE, os seus efectos, algún dos seus detonantes ( burbulla inmobiliaria), profecías sobre a súa duración... ; dos non temos noticias e sobre os culpables. Podemos buscar e rebuscar por todos lados que estes non aparecen. ¿ Onde están aqueles neoliberais?, ¿ onde están os neocon, o FMI, o Banco Mundial, todos aqueles expertos que dicían que a economía española era unha máquina imparable?. ¿ Desaparecerían todos estes homes?. Non, pero mudaron de disfrace.

Se un se fixa si que andan por aí, impertubables e con outras roupas. Resulta que todos aqueles que se enchían a boca coa liberdade do mercado, a súa sabedoría e cousas polo estilo, son agora os mesmos que andan clamando pola intervención estatal e por unha nova regulación do sistema financeiro. Iso si, das súas prediccións e recomendacións anteriores nen sequera se retractaron. Vai un exemplo: ao pouco de comezar a emisión do programa "La noche en 24" en TVE entrevistan a un profesor da Univ. de Barcelona. O motivo da entrevista eran os altos prezos da vivenda en España. O profesor responde que as vivendas van seguir subindo de prezo durante decadas posto que a demanda era moi alta a causa do turismo, a inmigración... . O mesmo profesor hai dúas semanas no mesmo programa non tiña problema en dicir que o colapso do mercado inmobiliario xa se vía vir, que os expertos ( supoño que el se incluía nesa calificación) xa avisaran hai tempo e de que un crecemento económico baseado na construcción era pan para hoxe e fame para mañá, etc. ¡Haiche que ter valor!.

Todos os cónsules e procónsules do neoliberalismo andan reclamando axudas estatais e o rescate público polo mundo adiante. Isto pode parecer raro pero non o é. Simplificando moito a ecuación é a seguinte: eu monto os meus negocios, se van ben gaño unha manchea de cartos e non quero oir falar de regulacións nin de estado; agora ben, se a cousa vai mal chimpo empregados á rúa e pido toda canta axuda estatal e intervención pública haxa para salvar a empresa pero esta que siga sendo miña e que siga cobrando todo canto tiña no contrato. Só hai que ver casos como o dos executivos de AIG, de BNP ou do Royal Bank of Scotland.

Nada se oe falar da perversión do sistema, de como a crise amosa o fracaso do sistema económico creado após a II Guerra Mundial e modificado cara o horizonte da mínima regulación imprescindible nos anos 80 do pasado século.

En "As uvas da ira" de Steinbeck ( unha das mellores novelas da Gran Depresión), a familia protagonista, os Joad, sofrían este mesmo "andazo". Os Joad eran incapaces de ver a perversión do sistema, a súa maldade. Crían firmemente na súa bondade e eran incapaces de entender que todas as humillacións e penalidades que sofrían formaban parte e eran expresión do novo sistema capitalista ( o new order). Eran incapaces de entender que os empresarios se aproveitasen do alto nivel de paro para contratar traballadores case a coste cero mentres a xente sofría a falta de cartos.

Polo de agora estamos nunha situación semellante á dos Joad. Pero como na novela xa comezan a verse os primeiros actos de contestación por parte da cidadanía como vimos recentemente en Escocia e outros lugares do Reino Unido ou en Francia. Estes actos son tildados de "perigosos" e "radicais". En realidade o medo é o mesmo que o dos terratenentes da novela, que a xente se de conta de que pode mudar a situación se o intenta.

Tamén se fala, ou máis ben se profetiza, sobre a fin da crise. Que si o 2010, que si máis, que si menos. Todo sen ter en conta que a velocidade á que se dan as noticias e á que se move a información hoxe en día non fai que unha crise empece hoxe e remate mañá como ocorre normalmente con todas as noticias nos media. Para rematar só me gustaría recordar que a crise de 1929 durou 16 anos e só rematou tras a II Guerra Mundial cando se tiveron que reconstruir os sistemas.