Vidas paralelas: R.Madrid-BNG

Olas a tod@s:

Vidas paralelas é unha obra do escritor grego Plutarco. Nesta obra comparaba parellas formadas por un persoeiro da Grecia antiga con outro romano. Comparaba as súas virtudes e os seus defectos e tamén sinalaba as diferenzas entre ambos.

Eu propóñovos unha comparación: o BNG e o R.Madrid.

Os dous termos da comparación non atravesan na actualidade o seu mellor momento, pero esa non é a súa única similitude. Vexamos.

O R.Madrid comezaba a tempada despois de gañar a liga anterior con superioridade. O seu eterno rival non atravesaba o seu mellor momento e parecía que esta ía ser unha temporada victoriosa para o Madrid.

O BNG daba a impresión de atoparse cómodo no goberno da Xunta e parecía, segundo a súa dirixencia, sinxelo mellorar os seus resultados electorais e permanecer no goberno.

Para o R.Madrid a cousa comezou a torcerse pronto. O equipo non xogaba a nada e ademais tampouco encadeaba victorias. Mentres o BarÇa comezaba a marabillar co seu xogo e comezaba a afastarse do rival. Houbo xente, dentro e fóra do "madridismo", que buscou primeiro ao inimigo exterior: os árbitros e aquela cousa da conspiración de Villar. Pouca xente se paraba a examinar unha plantilla moi deficitaria na creación de xogo, e os que o facían rapidamente eran estigmatizados como "antimadridistas". Pero os resultados comezaron a mellorar coa chegada de Juande Ramos e comezou a formarse unha burbulla que ride vos da inmobiliaria. O xogo seguía sendo nulo, certo, pero o Madrid gañaba pequenas batallas e ía sumando puntos. Tamén chegou o primeiro aviso de que a burbulla era iso, unha burbulla: a eliminación a mans do Liverpool cunha tunda grande en Inglaterra. Era o primeiro aviso. Pero o Madrid seguía sumando puntos na Liga e xa parecía que a "actitude guerreira" e o " rendirse nunca" podía funcionar. ¿Que importaba xogar mal se ao final se gañaba?. Seguía habendo quen dicía que a burbulla ía estoupar en canto viñeran os partidos importantes pero tamén seguían sendo tildados de profetas apocalípticos e cousas polo estilo. Entón chegou o Barcelona e meteulle 6 no Bernabeu, dando unha lección de fútbol que marabillou ao mundo do balompé. Estoupara a burbulla. Quedou claro que se se xoga ben as posibilidades de gañar son maiores, que o importante non era só chegar senón tamén como se chega e que o fútbol é fútbol e non unha guerra.

O BNG levaba perdendo votos desde hai uns aniños xa. Pero non pasaba nada. "Chegamos ao goberno" dicíase. A dirixencia e moitos militantes escrbían cousas como: "mellor 13 e gobernar ca 17 e oposición". Só importaba o goberno. Reformouse a estructura interna para favorecer a dirixencia e facilitar que "o goberno gobernase". Gran parte das cousas que se facían desde o goberno non satisfacían aos votantes nacionalistas, pero a mensaxe era "é que agora gobernamos e as cousas non son tan fáciles". Cegos polo resplandor das placas e os despachos moitos no BNG só pensaban en gobernar, o importante era iso. Claro que tamén había militantes que dicían que a cousa non ía ben, que as políticas que se facían eran erradas ou dun caracter socioliberal moi afastado da base do BNG. Como os outros tamén era estigmatizados e tildados de "profetas da catástrofe, "desleais" e demais adxectivos similares. Chegaron as municipais e veu outro aviso: o BNG, pese ao goberno, non arrancaba e mesmo retrocedía. A dirixencia dicía: non hai problema gañamos en tal concello ou en tal outro. O descenso nas cidades foi brutal pero, ¿ a quen lle importaba se ao final gobernabas nun par de vilas máis e estabas na Xunta?. Seguía a medrar a burbulla. Chegaron as autonómicas, e cando as sondaxes comezaron a ir mal claramente, usaron, ao igual que o Madrid, o recurso ao inimigo exterior. Un contubernio de prensa e empresarial ía directamente a polo BNG. Cando chegou o sopapo este contubernio convertiuse na explicación oficial e causa de todos os males. Seguía dando igual que esas alianzas contra o BNG xa existiran no pasado ( e probablemente vaian a seguir existindo no futuro). A burbulla ainda non rematara de estoupar.

Como vedes, ao igual que na obra de Plutarco, o paralelismo non é completo. Ainda ten que estoupar de vez a burbulla no caso do BNG. Realmente eu creo que as autonómicas foron o Liverpool do BNG e, se a cousa non cambia, ainda queda recibir ao Barça. ¿Por que?. Pois porque ainda se ten que dar conta o BNG que na política ainda é máis importante o como se chega. Porque se ten que dar conta de que non fixo as cousas ben, de que tiña un xogo moi rácano. Tense que dar conta de que o seu camiño non é o do PSOE e de que os seus votantes esixen moito máis.

Máis vale que se vaia dando conta pronto porque senón, como no caso do Madrid, o sopapo vai ser moi grande cando estoupe a burbulla.

U-los culpables? ( A pantasma de Tom Joad )

Olas a tod@s:

Andamos hai case un ano metidos na que din é a crise económica máis importante desde 1929. Por todos lados aparece a palabra CRISE, os seus efectos, algún dos seus detonantes ( burbulla inmobiliaria), profecías sobre a súa duración... ; dos non temos noticias e sobre os culpables. Podemos buscar e rebuscar por todos lados que estes non aparecen. ¿ Onde están aqueles neoliberais?, ¿ onde están os neocon, o FMI, o Banco Mundial, todos aqueles expertos que dicían que a economía española era unha máquina imparable?. ¿ Desaparecerían todos estes homes?. Non, pero mudaron de disfrace.

Se un se fixa si que andan por aí, impertubables e con outras roupas. Resulta que todos aqueles que se enchían a boca coa liberdade do mercado, a súa sabedoría e cousas polo estilo, son agora os mesmos que andan clamando pola intervención estatal e por unha nova regulación do sistema financeiro. Iso si, das súas prediccións e recomendacións anteriores nen sequera se retractaron. Vai un exemplo: ao pouco de comezar a emisión do programa "La noche en 24" en TVE entrevistan a un profesor da Univ. de Barcelona. O motivo da entrevista eran os altos prezos da vivenda en España. O profesor responde que as vivendas van seguir subindo de prezo durante decadas posto que a demanda era moi alta a causa do turismo, a inmigración... . O mesmo profesor hai dúas semanas no mesmo programa non tiña problema en dicir que o colapso do mercado inmobiliario xa se vía vir, que os expertos ( supoño que el se incluía nesa calificación) xa avisaran hai tempo e de que un crecemento económico baseado na construcción era pan para hoxe e fame para mañá, etc. ¡Haiche que ter valor!.

Todos os cónsules e procónsules do neoliberalismo andan reclamando axudas estatais e o rescate público polo mundo adiante. Isto pode parecer raro pero non o é. Simplificando moito a ecuación é a seguinte: eu monto os meus negocios, se van ben gaño unha manchea de cartos e non quero oir falar de regulacións nin de estado; agora ben, se a cousa vai mal chimpo empregados á rúa e pido toda canta axuda estatal e intervención pública haxa para salvar a empresa pero esta que siga sendo miña e que siga cobrando todo canto tiña no contrato. Só hai que ver casos como o dos executivos de AIG, de BNP ou do Royal Bank of Scotland.

Nada se oe falar da perversión do sistema, de como a crise amosa o fracaso do sistema económico creado após a II Guerra Mundial e modificado cara o horizonte da mínima regulación imprescindible nos anos 80 do pasado século.

En "As uvas da ira" de Steinbeck ( unha das mellores novelas da Gran Depresión), a familia protagonista, os Joad, sofrían este mesmo "andazo". Os Joad eran incapaces de ver a perversión do sistema, a súa maldade. Crían firmemente na súa bondade e eran incapaces de entender que todas as humillacións e penalidades que sofrían formaban parte e eran expresión do novo sistema capitalista ( o new order). Eran incapaces de entender que os empresarios se aproveitasen do alto nivel de paro para contratar traballadores case a coste cero mentres a xente sofría a falta de cartos.

Polo de agora estamos nunha situación semellante á dos Joad. Pero como na novela xa comezan a verse os primeiros actos de contestación por parte da cidadanía como vimos recentemente en Escocia e outros lugares do Reino Unido ou en Francia. Estes actos son tildados de "perigosos" e "radicais". En realidade o medo é o mesmo que o dos terratenentes da novela, que a xente se de conta de que pode mudar a situación se o intenta.

Tamén se fala, ou máis ben se profetiza, sobre a fin da crise. Que si o 2010, que si máis, que si menos. Todo sen ter en conta que a velocidade á que se dan as noticias e á que se move a información hoxe en día non fai que unha crise empece hoxe e remate mañá como ocorre normalmente con todas as noticias nos media. Para rematar só me gustaría recordar que a crise de 1929 durou 16 anos e só rematou tras a II Guerra Mundial cando se tiveron que reconstruir os sistemas.

...E Galiza falou, escolleu PPdG

Olas a tod@s:

Pois ben, estes son os resultados das eleccións en Galiza: PPdG 39, PSdG-PSOE 24 e BNG 12. Os galegos e as galegas decidiron darlle a maioría absoluta ao PPdG tras catro anos de bipartito. Por diante quedan as análises e as reflexións sobre estes resultados estudando os datos polo miudo pero convén deixar claro un punto de partida. ¿Cal é para min este punto de partida?. Desde logo non é que a xente sexa parva, vasalos de caciques e cousas polo estilo que se poden ler hoxe en moitos lugares da rede galega. Dicir que a xente é parva e todo iso nin é verdade, nin explica nada. A xente valorou os méritos e propostas de cada un e decidiu darlle un amplo respaldo ao PPdG, máis amplo ainda se temos en conta que a participación foi unhas décimas maior do 70%. Os motivos son moitos e temos días para analisalos con calma pero desde logo non se atopan nunha estupidez conxénita do pobo galego.

O meu punto de partida é o seguinte, que cada un se faga responsable dos seus éxitos e culpable dos seus fracasos. Os dous membros do bipartito, pese ao aumento da participación, cairon en votos: o PSdG perdeu arredor de 73.000 votos e o BNG arredor de 44.000 votos. Parece claro logo que as cousas se fixeron mal no bipartito. Débese partir da base de que a responsabilidade esta na dirección destes dous partidos, na súa estratexia e no seu traballo ao longo destes catro anos. Saindo desde aí podemos falar dunhas razóns e doutras, porque se os responsables e os militantes destes dous partidos empezan xa coas conspiracións ou historietas semellantes, peor lles irá ainda. Os culpables estarán nesas dúas formacións; o quen e o como poden ser discutibles. Onde seguro que non están nin as culpas nin os culpables e no suposto de que o pobo galego é masoquista, parvo, etc.

Responsabilidade e que cada pau aguante a súa vela.

Lixo e máis lixo ( repaso II)

Olas a tod@s:

A campaña electoral chega ao seu fin este venres. O sábado temos a xornada de reflexión e o domingo o "día D" e a "hora H". Eu alégrome de que remate, e fágoo porque o nível de merda, con perdón, que tivemos que aturar nesta campaña chegou a límites insospeitados.

Tivemos de todo: acusacións, corruptelas, ataques á vida persoal, manipulacións na rede, presuntas suplantacións de identidade, e-mails trucados... . O único que non tivemos foi un debate entre as forzas con representación parlamentaria e tampouco demasiadas propostas. Moito do lixo esparcido é de antoloxía polo que convén que o repasemos un pouco.

Un dos focos de lixo máis importantes foron os medios de comunicación. O propietario do xornal La Voz de su Amo "encabronouse" polo apoio do nacionalismo á creación dun novo xornal de papel, Xornal de Galicia. Desde esa adicouse a publicar toda canto lixo fose necesario para impedir que o nacionalismo medrase nestas eleccións. Desde supostas corruptelas sen ningunha proba e que misteriosamente non volveron aparecer máis ata fotos de hai cinco anos que se habilmente fixo pasar como do verán pasado. Todo isto por non falar xa do espazo adicado á campaña do BNG nese xornal que chegou ata a non existir ( como podedes comprobar na súa portada na web). Chegou a ocupar máis a información sobre UPyD, que non ten nin representación parlamentaria. Non contento con iso, este simpático editor chegou a públicar un artigo dunha páxina pedindo o voto de forma implícita para o PP. Neste mesmo artigo este home criticaba a imposición linguística do galego desde as escolas e a administración e toda unha serie de inventos máis. Non contento con semellante monte de esterco, ao home non se lle ocorre outra cousa que pór o título parafraseando a Émile Zola ( que de seguro se está remexendo na tumba), para rematar de escarallarse. Non se descobre nada ao dicir que La Voz de su Amo é exactamente iso: a voz do seu amo; e que o seu obxectivo principal é que vexamos ao seu dono como un rei (debe ser polo apelido) e anos mesmos como vasalos agradecidos. Digo que non sorprende a ningúen porque iso xa o sabíamos moitos desde hai tempo, pero tamén convén recordar que a Consellería de Cultura lle deu un premio polo seu servizo a Galiza. Agora máis dun estará pensando onde lle ía meter o premio ao homenaxeado... , pero auga pasada non move muiño. Quíxose xogar a manter as políticas de subvencións e control da información de gobernos anteriores e este foi o premio.

Pero a cousa non acaba aquí ainda deu a campaña máis montes de lixo. Asesores do PP andiveron amosando fotos da porta do garaxe de Quintana onde se podían ver unhas aboiaduras. ¿A explicación? Supostamente Quintana nunha discusión coa súa muller montara no coche e tentara asustala e esnafrárase contra a porta. Baltar amontonou ainda máis lixo insunuando que Tareixa Taboas era amante de Quintana.

En Celanova "apareceron" uns pasquíns contra o plan de vivenda e o banco de terras redactados nestes termos: " o goberno do BNG e o PSOE pódenche expropiar a túa casa para darlla a outra persoa, se te ausentas un tempo" ou " pódenche quitar as túas terras e darllas a outros coa excusa de que non as traballas". Parecen os contos aqueles de " si gana la izquierda te quitan las vacas y se las dan a tus vecinos". Para espernexar.

O lixo tamén chegou ao correo electrónico con envíos masivos de correos con ficheiros de Power Point adxuntos atacando ao PSdG e ao BNG asinados supostamente por representantes destes dous partidos. O caso xa chegou aos tribunais por delitos de difamación e suplantación de identidade. Membros destes dous partidos achacan a campaña a un ex-xornalista de ABC, agora traballador do PP. A primeira das denuncias, feita polo PSdG, xa foi admitida a trámite.
Na web do xornal ABC unha utilidade en flash permite tunear o despacho do presidente da Xunta e "despilfarrar tu dinero como hacen algunos políticos" (Touriño nomeadamente).

Isto é o que temos. Non temos debates na televisión nin cousas desas pero ,iso si, MERDA temos a moreas. Deixovos enlaces a diferentes informacións relacionadas co tema:

Artigo de El País sobre os ataques a Quintana.

O pasquín de Celanova alertando sobre "el peligro rojo" en Vieiros.

Os correos falsos en Vieiros

Todo isto e máis en Chuza

Por un puñado de votos ( repaso I)

Olas a tod@s:

Entramos xa na recta final da campaña electoral e parece que as cousas se poderían decidir, facendo un xogo de palabras co filme de Leone, por un puñado de votos. As enquisas que sairon durante estes últimos días definen unha tendencia: pequenas variacións de porcentaxe de voto en cada unhas das provincias poden significar considerables variacións nos escanos. Estas enquisas mostran horquillas considerables, de arredor de catro escanos, nas súas prediccións de resultados electorais. ¿ Que nos fai crer isto?. Que as cousas poden decidirse por un puñado de votos.

Estando así as cousas a participación parece convertirse na chave de bóveda da victoria e da derrota para cada un dos partidos. A participación é a abstención son cousas difíciles de prever. Non tanto o dato de participación en si como o comportamento do grupo de electores que se atopan en dúbidas de votar ou non. Historicamente, e de forma xeral, considérase que unha maior participación beneficia ás forzas consideradas progresistas e unha menor ás conservadoras. Tende a verse así xa que os grupos máis abstencionistas soen responder a perfís xovenes e urbanos. En realidade non sempre se cumplen estas tendencias de maior participación-mellor resultado das forzas consideradas progresistas. Ao meu ver a clave do asunto está en non facer apreciacións tan xerais e observar un pouco máis a situación actual dos "grupos de maior risco abstencionista".

Traducindo estes parametros a Galiza o resultado podería ser o seguinte: a forza máis perxudicada pola abstención sería o PSdG, seguida polo PP e a menos perxudicada podería ser o BNG. Non parece o resultado ao que estamos afeitos pero é moi posible. A forza que máis crece no tramo de idade 18-25 xa non é o BNG, é o PSdG. O PP segue sen ser a forza máis votada neste tramo de idade pero é a forza de maior crecemento nas cidades nos últimos anos. O BNG está tendo un mal comportamento electoral nas cidades e xa non é a forza máis votada no tramo 18-25 pero si que parece afortalar o seu bo comportamento nas vilas de tamaño medio (que son menos abstencionistas que as cidades e poden en certa forma compensar o mal comportamento do BNG nas cidades). Así parece que os grupos máis abstencionistas son os liderados polo PSdG e con crecemento por parte do PP. De aí podemos obter que o PSdG sería gran perxudicado da abstención ( voto xovén + cidades) e o PP non sería o gran beneficiado ( crecemento electoral importante nas cidades). Algunha enquisa reflexaba en días pasados ( creo que unha de Público) certos datos que parecen confirmar a teoría: a maioría dos votantes que dudaban si votar ou non, eran antigos votantes do PSdG na súa grande parte pero o segundo grupo foron votantes do PP nas estatais.

De todas maneiras este panórama non só convirte a participación en chave, tamén convirte en importantísimo algo que non se avalía nas enquisas: o voto CERA ( censo electoral de residentes ausentes). As sacas de votos da outra banda do mar son un posible "seguro de vida" para o PSdG, o posible tiro de gracia para o PP e un máis que probable desgusto para o BNG. Todos sabemos a manipulación e o fraude ao que están sometidos eses votos polo que non me vou a estender nas razóns da obvia vantaxe do PSdG no voto emigrante.

Con todo o dito parece claro que a noite electoral vai ser movida, e posiblemente os días seguintes tamén ( polo do reconto das famosas sacas). Só agardo que a decisión que tomemos os que vivimos aquí non se cambie días despois cos votos das sacas porque xa sería unha burla ao sistema democrático que disque temos. Sei que a xente inscrita no CERA ten dereito a voto pero estou seguro de que é unha burla que nese censo sigan inscritos mortos ( que ademais tamén votan), que non se vote de forma persoal e en urna, os chanchullos de compra de votos mil veces denunciados, que voten persoas que hai 40 ou 50 anos que non veñen aquí e outras que xa nin sequera estiveron nunca... . Por todo isto un que o goberno de Galiza mude uns días despois a causa desas sacas pode ser a repanocha.

Preparados, listos , xa!!!

Olas a tod@s:

As eleccións están á volta da esquina e comezan a multiplicarse tanto os actos partidarios como as informacións sobre o proceso electoral nos medios de comunicación. A dúbida principal é se reeditará o bipartito PSdG-BNG, ou pola contra, o PPdG será quen de conseguir a maioría absoluta.

Como tamén é normal os partidos políticos gañarán o día das eleccións, se ben algúns serán considerados como vencedores e outros como derrotados polos electores e os medios. É dificil moitas veces saber de certo quen se pode considerar gañador e perdedor nunhas eleccións. Certo é que alguén goberna e alguén fai oposición tras o proceso electoral pero isto non sempre equivale aos parametros victoria-derrota. Por iso creo máis acertado falar de obxectivos e expectativas para valorar os resultados electorais. Pero aquí tamén atopamos un problema: a diferencia que existe normalmente entre os obxectivos e expectativas que se trasmiten aos electores e as "reais" ou aquelas que só se fan explícitas en clave interna.

Por todo isto vou facer hoxe un resume do que eu considero que son os obxectivos electorais reais de cada un dos partidos, outro das que tentarán transmitir, que se podería ao meu ver considerar éxito e as miñas primeiras prediccións de resultados.



Obxectivos externos: Probablemente os máis coñecidos de todos, a maioría absoluta.

Obxectivos reais: Ate hai uns meses non perder demasiados votos, na actualidade coa irrupción da crise non se descarta poder optar á maioría absoluta. Ainda así unha pequena perda de votos e escanos é probablemente o obxectivo máis realista.

Éxito: O premio gordo sería a maioría absoluta pero eu considero que a perda de un ou dous escanos pode ser considerado como éxito polo PP tras pasar á oposición. Se ademais de minimizar as perdas acada uns bos resultados nas cidades creo que o éxito sería claro.

A miña previsión: Ate o comezo da crise o asalto á maioria absoluta non era máis que unha ilusión. Coa chegada da crise este obxectivo parece difícil pero non imposible xa. De todas maneiras non creo que acade a maioría absoluta e creo que perderá dous escanos e mesmo non sería descartable que perdese tres. Non creo que a caída sexa maior.





Obxectivos externos: Reducir distancias co PP, consolidar o goberno e aumentar as distancias co BNG.

Obxectivos reais: Coa chegada da crise aqueles obxectivos de tentar desbancar ao PP como forza máis votada ou achegarse cando menos están totalmente desfasados. Realmente o PSOE só ten xa como obxectivos non perder porcentaxe de voto, manter o goberno e facelo coa mesma diferencia respecto ao BNG.

Éxito: Para o PSOE a chave do éxito está en conservar o goberno mantendo as distancias respecto do BNG. O impacto da crise estalle pasando unha forte factura ao PSOE e este resultado en Galiza sería suficiente para eles.

A miña previsión: Creo que coa crise o PSOE manterá o seu número de escanos ou como moito gañará un. Ainda así non sería descartable que perdese un escano dependendo de como siga evolucionando a crise ata as eleccións.





Obxectivos externos: Segundo Quintana alcanzar un resultados histórico. Isto sería alcanzar os 18 deputados.

Obxectivos reais: En realidade o BNG aspira a recuperar parte dos votos perdidos nas anteriores autonómicas para remontar o voo. O obxectivo está en acadar nun futuro bipartito unha maior cota de representación a costa do PSOE.

Éxito: No caso do BNG calquera cousa que sexa menos de 15 escanos e gobernar pode ser considerado un fracaso. Debemos recordar que 15 escanos sería recuperar dous dos perdidos nas últimas eleccións galegas. Non acadar iso depois de participar no goberno galego por vez primeira sería un fracaso. O premio gordo serían 17 escanos, se ben parece moi dificil.

A miña previsión: Quince escanos recuperando un Lugo e outro en Ourense e manténdose en Coruña e Pontevedra.

Para todos os demais partidos que se presentan o éxito e obxectivo son o mesmo: acadar un 5% dos votos e obter representación, algo sumamente improbable.

Todas estas previsións non teñen conta o voto por correo. Son tamén unhas primeiras impresións que ,no camiño ás eleccións, irei mudando conforme vaia analisando as tendencias e as enquisas que vaia tendo.

Motos,golf... imos ter que marchar nós para que collan eles

Olas a tod@s:

Espero que pasáredes as festas o mellor posible e que os Reis Magos vos botaran regalos abondo. As festas rematan e pouco a pouco todo, e todos, voltamos á normalidade.

Coma todos nós, os concelleiros que nós representan tamén volvén á normalidade como nós amosan as novas que traen os xornais. Unha delas, é a queixa do PP por unha desatención, segundo eles, dos moteiros e as súas "propostas" por parte do Concello. O concelleiro Aguín pretende relacionar este tema nas súas declaracións cunha desatención dos clubes deportivos e tamén coa xa vella táctica " dos obstaculizadores do progreso e a modernidade". Digo que é unha táctica vella xa que é a mesma empregada polo PP en temas como o tiro ao pombiño, o porto deportivo ou o campo de golf.

Nunca se fala dos verdadeiros problemas que conlevan esas infraestructuras nin se analisan cun mínimo de seriedade os plans de quen as presentan. Estámonos acostumando ultimamente a escoitar o xa "clásico" discurso da choiva de centos de millóns de euros de beneficio para todos nós que parece buscar que nos creamos que os impulsores de tales proxectos son unha especie de Reis Magos ( iso si, de Occidente que os de Oriente xa sabe todo o mundo quenes son). Todos estes argumentos de "altura" buscan reducir a discusión a unha suposta liorta entre partidarios do progreso e partidarios do atraso.

Así nunca oimos aos ideólogos dos proxectos explicar nada do impacto ambiental, dos problemas para os veciños que vivan preto ( sospeito que ningún deles quererá ter unha casa ao lado do circuito por exemplo), de canto nos vai costar a todos satisfacer as ansias de correr de algún, de como se vai financiar, do impacto desas infraestructuras no urbanismo do presente, que xa é malo abondo, ou do futuro... . Pero aínda é peor porque ainda ningunha cabeza pensante destas, ou do PP que se apunta a todas, se molestou en explicar como e onde se van construir todas esas infraestructuras porque unha cousa é construir unha pero resulta que hai partidarios de todas!. Así temos as asociacións esas que só vemos no ano cando aparece unha xenialidade destas e agora no nadal porque poñen uns carteis na Catorse. Estes son partidarios de todo canto se propón. Parece que cos moteros ou os golfistas van aparecer hordas de compradores todo canto hai desde flores a fios. Gustan estas asociacións de aparecer nos xornais pedindo todo canto hai e pode haber pero, eso si, onde imos construir todo eso que queren, apoian e propoñen?. Non hai resposta. Ben mirado hai unha, que nos marchemos os veciños a outro lado para que poida vir o circuito, o campo de golf, o porto deportivo, o polígono e o monte de urbanizacións que propoñan. Porque non nos esquezamos de que estamos falando d´Ogrobe non do estado de California.

Creo eu que xa está ben de tanto conto chino e de tantas historias de personas que queren que lle construamos un negocio propio cos cartos de todos. Xa está ben de falar sen rumbo, sen un mínimo de seriedade e de quererse convertir nos máis modernos. Xa está ben de apoiar calquera aventura por disparatada que sexa. Xa está ben de querer facerse rico cos cartos dos demais. En resume, xa está ben de tonterías.

P.D.: Así lle vai á economía local, só fai falla mirar en mans de quen están as súas asociacións e para que as empregan.